Γιώργος Θέμελης, «Επάνω στα ίχνη»

Περπατώ και θυμούμαι

Κάτι ξέχασα
Κάτι είχα να κάμω

Πουθενά δεν είναι ο κόσμος

Κλεισμένοι ο ένας στον άλλο

Γνωρίσαμε τη νύχτα που ομιλεί

Κάθε πρωί γίνεται φως

Καινούργιος ουρανός

Ποτέ πια, δεν είναι αλήθεια,

Μέσα μου σκυμμένο πρόσωπο

Χέρια ξεχασμένα μέσα στη σάρκα

Περπατώ και θυμούμαι

Γυμνή στιγμή απέραντη διάρκεια

Ποτέ πια, δεν είναι αλήθεια,

Μέσα μου σκυμμένο πρόσωπο

Διπλό κορμί ακέρια μοναξιά

Να κοιμηθώ να γνωρίσω ατέλειωτα

~

ΓΥΜΝΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ (1945)

πηγή

 

Ο Γιώργος Θέμελης (Σάμος, 1900 - Θεσσαλονίκη, 1976) ήταν ποιητής, δοκιμιογράφος και θεατρικός συγγραφέας. Το όνομα του συνδέθηκε με τη Θεσσαλονίκη όπου και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Θεωρείται η πνευματική του πατρίδα αφού εκεί διαμορφώθηκε η ποιητική του προσωπικότητα. Ως φιλόλογος δίδαξε στο Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης βρίσκοντας απήχηση σε πολλές γενιές μαθητών του, ειδικά στο μάθημα των νέων ελληνικών . Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας και Μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος από την ίδρυση του το 1961 έως το 1965. Η ποιητική πορεία του Θέμελη ξεκινάει ουσιαστικά με τον πόλεμο και τη κατοχή. Όλα τα προηγούμενα γραπτά του ανήκουν στην προϊστορία του. Τότε μυήθηκε στα νεότερα πολιτικά ρεύματα από τον πρωτοποριακό κύκλο του περιοδικού «Κοχλίας». Ορισμένα ποιήματά του μελοποιήθηκαν από τον Σταύρο Κουγιουμτζή (ενδεικτικά: Το πρώτο περιστέρι, Μ' έκοψαν με χώρισαν στα δυο, Πάσχα των Ελλήνων, Σαν ένα αστέρι).