Αντόνια Πότσι (Antonia Pozzi), «Άσε με να σ’ αγαπώ»

Αν συναντιόμασταν αυτή τη νύχτα

σε ένα μονοπάτι βυθισμένο στην ομίχλη

θα στέγνωναν οι λακκούβες

γύρω από το ζεστό κομμάτι της γης μας:

και το μάγουλό μου πάνω στα ρούχα σου

θα ήταν η γλυκιά λύτρωση της ζωής.

Όμως λεία πρόσωπα κοριτσιών

χλευάζουν την ηλικία μου: ένα δέντρο

μονάχα έχω συντροφιά στο βροχερό σκοτάδι

και φώτα αργά αμαξών με κάνουν να φοβάμαι,

να φοβάμαι και να καλώ το θάνατο.

~

μετάφραση: Άννα Γρίβα

πηγή