Κώστας Καρυωτάκης, «Επίκλησις»

Ζοφερὴ Νύχτα, ξέρω, πλησιάζεις.
Μὲ ζητοῦνε τὰ νύχια σου. Στὰ χνῶτα
σου βλέπω ποὺ ὠχριοῦν ἄνθη καὶ φῶτα.
Στἀπλωμένα φτερά σου μὲ σκεπάζεις.

Δός μου λίγο καιρὸ, Νύχτα μεγάλη!
Θὰ καταβάλω ὅλη τὴ θέλησή μου.
Σὰ μορφασμὸ θὰ πάρω στὴ μορφή μου
τὴ χαρὰ ποὺ στὰ στήθη ἔχουν οἱ ἄλλοι.

Καὶ τότε κάποια πρόφαση θὰ μείνη
(σημαίας κουρέλι ἀπὸ χαμένη μάχη),
ἡ ψυχὴ γιὰ νὰ μὴ δειλιᾶ μονάχη
καὶ γιὰ νὰ λησμονῆ τὴ σκέψη ἐκείνη.

Τὸ πάθος ὄχι, τὸ ἴνδαλμά του μόνον,
ἢ τὴ γαλήνη, θέλω ν' ἀντικρύσω
μιὰ φορά. Κ' ὕστερα πάρε με πίσω
καὶ καλὰ τύλιξέ με, ὦ Νύχτα αἰώνων!

~

 Ποιητική συλλογή: 'Ελεγεία και Σάτιρες' (1927)