Μαρία Πολυδούρη, «Ήθελα»

Στὴ φίλη μου Βάσω

Ἤθελα νἄβρισκα γιὰ σὲ λουλούδια δροσισμένα
νἄχουν τὸ χρῶμα τὸ γλυκὸ ἀπ᾿ τὸ θλιμμένο δείλι·
τῆς χαραυγῆς ἡ ἐμορφιὰ θὰ τἄχη μαγεμένα
καὶ ἀπαλὰ νὰ τὰ φιλοῦν οἱ εὐωδιὲς τ᾿ Ἀπρίλη.

Ἤθελα νἄβρισκα γιὰ σὲ γλυκόλαλα ἀηδόνια
ποὺ εἶναι πόνος τῆς καρδιᾶς κάθε κελάδημά τους
ποὺ ἀπ᾿ τῆς λεύκας τὴν κορφὴ καὶ τῆς ἰτιᾶς τὰ κλώνια
λύνουν τὸν κάθε τους καημὸ μὲ τὴ γλυκειὰ λαλιά τους.

…Νά! Διάλεξα στὸν οὐρανὸ

τὰ πιὸ λαμπρὰ ἀστέρια

γιὰ νὰ σκορπίσουνε γιὰ σὲ

τὸ φῶς τους τὸ θλιμμένο

κι᾿ ἀνάμεσά τους νὰ γελᾶ

μὲ ἐμορφιὰ αἰθέρια

τὸ φεγγαράκι ὁλόγιομο

σ᾿ ὁλόχρυσα ντυμένο.

Ἢθελ᾿ ἀκόμη ἀπ᾿ τοῦ γιαλιοῦ

τὴ δροσισμένη ἄκρη

κι᾿ ἀπ᾿ τῆς θαλάσσης τὸ βυθὸ

νὰ μάζευα γιὰ σένα

κογχύλια, διαμαντόπετρες

σὰν τῆς θεᾶς τὸ δάκρυ

νὰ τὰ περνοῦσα σὲ χρυσὸ

σειρήτι ἕνα ἕνα.

Καὶ ὅταν μόνη σιωπηλὴ

σὲ σκέψεις βουτηγμένη

γύρης τὴν ὤρια κεφαλὴ

μὲ τὰ χρυσὰ στολίδια

στὸ χέρι τ᾿ ἀλαβάστρινο

κι᾿ ἡ αὔρα μαγεμένη

φιλῆ τὰ ὁλόχρυσα μαλλιὰ

μὲ χίλια δυὸ παιχνίδια,

Ὅταν τὰ μάτια θλιβερὰ

στῆς Νύχτας τὸ σκοτάδι

καρφώσης μὲ παράπονο,

τότε στὴ κεφαλή σου

νὰ σκορπισθοῦν τὰ λούλουδα

καὶ ἀηδονιῶν κοπάδι

γλυκὰ γλυκὰ νὰ τραγουδῆ

τὴ χάρη τὴ δική σου.

Τὸ φεγγαράκι ἀπὸ ψηλὰ

καὶ τὰ χρυσὰ τ᾿ ἀστέρια

νὰ σοῦ μαγεύουν τὴ θωριὰ

τὸ λιγερό σου σῶμα,

τὰ πετραδάκια τοῦ γιαλοῦ

νὰ λάμπουνε στὰ χέρια

καὶ στὸ γλυκό σου τὸ λαιμό·

καὶ θὲ ν᾿ ἀκοῦς ἀκόμα

τὴ λύρα μου ποὺ μὲ λυγμοὺς

ἀπὸ μακρυὰ θὰ ψέλνη

τὸ ὄνειρο τὸ μαγικό με δοξάρια θλιμμένη!
~
 Ανέκδοτα Ποιήματα