Μαρία Πολυδούρη, «Το σπιτάκι της»

(Στην αλησμόνητη Κα Μαρία Αγιοβλασίτου)

Μακριά 'π' του κόσμου τη βοή,
το κύμα αγνάντια που γελά,
της εξοχής κει που η ζωή
γλυκιά, γαλήνια αργοκυλά,

σα μια ζωή της εξοχής,
σαν της ζωής παλμός κρυφός,
μέσ' στους ανθούς κάθ' εποχής,
καμαρωτό, λευκό στο φως,

ζει το σπιτάκι της. Ζεστό
σα μια καλόδεχτη αγκαλιά,
σαν ένα στόμα γελαστό,
χαϊδευτική σα μια μιλιά.

Εκεί η ζωή της σιωπηλή
σκορπιέται γύρω και περνά.
Κάθε στολίδι διαλαλεί
τη χάρη που το κυβερνά.

Κ' η καλωσύνη της ψυχή
αχνή σαν κρίνων ευωδιά
κι' ο κάθε λόγος της ευχή
σα ν' ανεβαίνη απ' την καρδιά.

Καλαμάτα 1920

~

Ανέκδοτα ποιήματα