Μαρία Πολυδούρη, «Η θλίψη της δύσης»

 Ἔτσι κι᾿ ἀπόψε ἀνάτειλαν τοῦ δειλινοῦ τὰ ρόδα
χρυσόχρωμα, ροδένια, πορφυρά,
ἔστι κι᾿ ἀπόψε σβήνοντας ἐφυλορρόησαν ὅλα
καθὼς τὰ ξαγναντῶ κάθε φορά.

Καὶ κάθε μία φορὰ ρουφῶ ἀπὸ τὴν ἀνατολή τους
ὅλη τὴ ροδοστάλακτη χάρη τους καὶ μεθῶ
ἀκόμα κι᾿ ἀπ᾿ τὴ σιγανή, τὴν ὑστερνὴ πνοή τους.
(Ἔτσι, τὴ κάθε μιὰ χαρὰ τὴ χαίρομαι ὅλη ὡς πέρα).

Μὰ ἔτυχε ἀπόψε βλέποντας τὴ Δύση, νὰ σκεφτῶ

πὼς τάχατες ἡ ἀγάπη μας θἄσβηνε κάποια μέρα...

Κι᾿ ὅπως ἀπόψε ἀνάτειλαν τοῦ δειλινοῦ τὰ ρόδα

χρυσόχρωμα, ροδένια, πορφυρά,

ὅπως κι᾿ ἀπόψε σβήνοντας φυλορροοῦσαν ὅλα

εἶχα μιὰ θλίψη τούτη τὴ φορά.

~

Ανέκδοτα ποιήματα