«Ἑλένη Σ. Λάμαρη 1878—1912. Ποιήτρια
καὶ μουσικός. Ἐπέθανε μὲ τοὺς φριχτότερους
πόνους στὸ σῶμα καὶ μὲ τὴ μεγαλείτερη γαλήνη
στὴν ψυχή».
(Νεκροταφεῖο Ἀθηνῶν.
Πόση ἡσυχία δωπέρα βασιλεύει!
Οἱ τάφοι λὲς κι αὐτοὶ χαμογελοῦνε,
ἐνῶ μὲ κεφαλαῖα σιγὰ μιλοῦνε
οἱ νεκροὶ γράμματα, βαθιὰ στὰ ἐρέβη.
καὶ μουσικός. Ἐπέθανε μὲ τοὺς φριχτότερους
πόνους στὸ σῶμα καὶ μὲ τὴ μεγαλείτερη γαλήνη
στὴν ψυχή».
(Νεκροταφεῖο Ἀθηνῶν.
Πόση ἡσυχία δωπέρα βασιλεύει!
Οἱ τάφοι λὲς κι αὐτοὶ χαμογελοῦνε,
ἐνῶ μὲ κεφαλαῖα σιγὰ μιλοῦνε
οἱ νεκροὶ γράμματα, βαθιὰ στὰ ἐρέβη.
Ἀπὸ κεῖ, στὴν καρδιά μας ποὺ εἰρηνεύει,
μὲ ἁπλὰ θέλουνε λόγια ν' ἀνεβοῦνε.
Μὰ τὸ παράπονο, ἡ ὅ,τι κι ἂν ποῦνε,
—τόσο ἔφυγαν μακριὰ—δὲ χρησιμεύει.
Εἶναι ὅλος, νά, διασταυρωμένα δύο
ξύλα ὁ Μαρτζώκης. Νὰ ὁ Βασιλειάδης,
ἕνα μεγάλο πέτρινο βιβλίο.
Καὶ μιὰ πλάκα στὴ χλόη μισοκρυμμένη
—ἔτσι τώρα τὴ συμβολίζει ὁ Ἅδης—
νὰ ἡ Λάμαρη, ποιήτρια ξεχασμένη.
~
Ποιητική συλλογή: 'Ελεγεία και Σάτιρες' (1927)