Κώστας Καρυωτάκης, «Δέντρα μου, δέντρα ξέφυλλα»

Δέντρα μου, δέντρα ξέφυλλα στὴ νύχτα τοῦ Δεκέβρη,
στὴ σκοτεινή, βαθειὰ δεντροστοιχία,
μαζὶ πηγαίνουμε, μαζὶ καὶ ἡ μέρα θὰ μᾶς εὕρη,
ὦ ἐρημικά, θλιμμένα μου στοιχεῖα.

Αὔριο, μεθαύριο σύντροφο θὰ μ' ἔχετε καὶ φίλο,
τὰ μυστικά σας θέλω νὰ μοῦ πῆτε,
μὰ ὅταν, ἀργότερα, φανῆ τὸ πρῶτο νέο σας φύλλο,
θὰ πάω μακριά, τὸ φῶς γιὰ νὰ χαρῆτε.

Κι ἀφοῦ ταιριάζει, ὦ δέντρα μου, νὰ μένω ἀπ' ὅλα πίσω

τὰ θαλερὰ καὶ τὰ εὔθυμα στὴν πλάση,

ἐγὼ λιγώτερο γιαυτὸ δὲ θὰ σᾶς ἀγαπήσω,

ὅταν θὰ μ' ἔχετε κ' ἐσεῖς ἀκόμη προσπεράσει.

~
Ποιητική συλλογή: 'Ελεγεία και Σάτιρες' (1927)