Πωλ Βερλαίν (Paul Verlaine), «Τ’ ολόλευκο φεγγάρι»

Λάμπει τ' ολόλευκο φεγγάρι
 μέσα στα δέντρα τα πυκνά,
 σε κάθε τρυφερό κλωνάρι
 και μια φωνούλα αρχινά
 κάτω από τη φυλλωσιά...

'Ω, αγάπη μου γλυκειά.

 Βαθύς καθρέφτης, μιαν ιτιά,
 η λυμνούλα ζωγραφίζει.
 Στα κλαδιά της ο αγέρας
 πονεμένα μουρμουρίζει
 και πληθαίνουν οι λυγμοί...

         Να, του ονείρου η στιγμή.

         Πόση απλώθηκε γαλήνη
         Τόσο γλυκειά, τόσο απαλή,
         κατηφορίζοντας κι εκείνη
         για νά 'μπει μέσα στην ψυχή
         απ' ένα αστέρι, που ιριδίζει...
     
         Να μια στιγμή που τόσο αξίζει.

~

Μετάφραση: Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος.

πηγή