Πάμπλο Νερούδα (Pablo Neruda), «Για ν’ ακούς μόνο εμένα»

Για ν’ ακούς μόνο εμένα
τρυφερεύουν ώρες ώρες
τα λόγια μου
και γίνονται σαν τις πατημασιές των γλάρων
στην άμμο του γιαλού…

Είναι θύελλες ζαλωμένο το πρωινό
μες στο κατακαλόκαιρο.
Σαν άσπρα μαντηλάκια αποχαιρετισμών
σαλπάρουν τα σύννεφα,
και, εκεί, τ’ αρπάζει ο άνεμος

και τα σηκώνει με τα χέρια του τα ταξιδιάρικα.

Αρίφνητη η καρδιά του ανέμου

που χτυπάει μες στην ερωτοδέσμια σιωπή μας…

Ω πευκώνα μου, εσύ, απέραντε, φλοίσβε των παρόχθιων κυμάτων,

σιγανό πηγαινέλα των φώτων,

της εκκλησιάς καμπάνα κατάμονη,

στάλα εσπερινή που ραντίζεις τα δικά σου τα μάτια,

παναγιά μου, κουκλί μου πεντάμορφο,

της στεριάς αχιβάδα, μάσα σου εσένα τραγουδάει το χώμα!..

Από τ’ αμπέλια του ήλιου

πέφτει μια ρώγα στο σκούρο φουστάνι σου.

Της νύχτας οι πελώριες ρίζες

θρασεύουν απότομα και βγαίνουν από την ψυχή σου,

κι έτσι επιστρέφεις στον έξω κόσμο

ότι είχες μέσα σου κρυμμένο,

κι έρχονται σμάρια εκεί, σμάρια γαλαζωπά,

που εσύ εγέννησες κι εσύ τα τρέφεις…

Στη στερνή αναλαμπή του το φως σε τυλίγει…

πηγη