Οκτάβιο Πας (Octavio Paz), «Εισπνοή»

 1
Σκιές της λευκής ημέρας
κόντρα στα μάτια μου. Δεν βλέπω
Τίποτα εκτός απ ΄ το λευκό:
Ο χρόνος λευκός, η ψυχή
ελεύθερη απ ΄ την ταραχή και το χρόνο.

Λευκότητα των νεκρών νερών,

΄Ωρα λευκή, τυφλότητα των ανοικτών ματιών.

Μνήμη, τρίψε τον πυρόλιθό σου, άναψε,

ενάντια στον χρόνο και την αμνησία του

Μνήμη, φλόγα κολυμβήτρια.

2

Λεύτερος απ ΄ το σώμα, λεύτερος απ ΄ την ταραχή ,

επιστρέφω στην ταραχή, επιστρέφω στην μνήμη του σώματός σου.

Επιστρέφω.

Και μες τη μνήμη μου καίει το σώμα σου ,

Μέσα στο σώμα σου καίει η μνήμη μου.

Σώμα ενός Θεού που ήταν σώμα κεκαυμένο

Θεός που ήταν σώμα και ήταν σώμα θεωμένο

που σήμερα μένει μονάχα η μνήμη

Ενός σώματος λευτερωμένου από άλλο σώμα:

Το σώμα σου είναι η μνήμη των κοκκάλων μου.

3

Σκια του ήλιου σκοτείνιασμα που θερίζεις

τύφλωσε τις πηγές μου τις εξαντλημένες

Λύσε τον κόμπο δρέψε την ταραχή

Σβήσε την αποθαρρυμένη ψυχή

Αλλά η μνήμη ακρωτηριασμένη κολυμπά

Από τις μήτρες του δικού της τίποτα

Ως τις πηγές της γέννησής της

Κολυμπά ενάντια στο ρεύμα και την εντολή

Κολυμπά ενάντια στο τίποτα

Πάθος του νερού

Γλώσσα της φωτιάς φωσφορίζουσα στο νερό

Λόγος της πεντηκοστής δίχως λόγο

Αίσθηση δίχως αίσθηση ούτε σκέψη

Νομίζοντας πως η μνήμη μεταμορφώνεται

Αυτό που μένει είναι μια δέσμη σπινθήρες.

~
μετάφραση : Νεοκλής Κυριάκου

πηγή