από τα Πριονίδια
Η ζωή μου έπεσε
Και δεν έχω κανέναν να τη σηκώσει,
Από τη Δύση της Ανατολής
Η ζωή μου πληγώθηκε.
Κι εκεί είναι, η χαριτωμένη, εκεί είναι
Ξαπλωμένη, με τα πόδια σταυρωμένα,
Στον ατέλειωτο καναπέ
Της καπιτονέ
Ψυχής μου.
Έτσι είναι. Η Ψυχή μου
Πριν ονειρευόταν τις Ρωσίες,
Χαλάρωσε και ονειρεύεται μόνο χνούδια.
[....]
Αποφασίζω να την αφήσω
Στο νιπτήρα ενός καφέ,
Όπως ένα ξεχασμένο δαχτυλίδι
Κι ένα τέλος, τελειωμένο άσχημα.
~
μτφ: Γιάννης Σουλιώτης