Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ (Elizabeth Barrett Browning), «Τα γράμματά μου»

Τα γράμματά μου! όλο χαρτί… νεκρό, βουβό κι’ άσπρο χαρτί
κ’ ωστόσο μοιάζουν ζωντανά, θαρρείς κι’ ανατριχιάζουν
Στα χέρια μου που τρέμουν όπως λύνουν την κλωστή
Και στην ποδιά μου απόψε τα σωριάζουν.
Έλεγε αυτό… θέλει μαζί μου μια φορά να γνωριστεί
Σα φίλος’ μιαν ανοιξιάτικη ημέρα τ’ άλλο ορίζει
Να ‘ρθεί το χέρι μου ν’ αγγίσει’ τόσο απλό… γιατί
Μ’ έκανε κι’ έκλαψα; Κι’ αυτό… χαρτί ελαφρό… κι’ αρχίζει:
“Καλή μου σ’ αγαπώ…” κ’ εγώ γερτή λιγοθυμούσα
Σα νά ‘ριχνε η θεϊκιά βουλή φωτιά στα περασμένα.
Έλεγε τούτο: “Είμαι δικός σου” — γράμματα σβησμένα
Τι στην καρδιά που κόντευε να σπάσει τ’ ακουμπούσα.
Και τούτο… Αγάπη θα ‘τανε τα λόγια σου χαμένα
Αν ό,τι μου έλεγες εδώ, να ξαναπώ μπορούσα.
~ 

Μετάφραση: Λίνα Βλάχου