Νίκος Καββαδίας, «Λύχνος του Αλλαδίνου»

Την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ
που σου χαράξαν πειρατές Κινέζοι στις λαγόνες.
Γυμνοί με ξύλινους φαλλούς τριγύρω απ'το λαιμό
μας σπρώχναν προς την θάλασσα με τόξα οι Παταγόνες.

Κόκαλο ρίξε στο σκυλί το μαύρο που αλυχτά
και στείλε την "φιγούρα" μας στον πειρατή ρεγάλο
Πες μου, που βρέθηκε η στεριά στου πέλαου τ'ανοιχτά
και το δεντρί με το πουλί που κρώζει το μεγάλο;

Για το άστρο της ανατολής κινήσαμε μικροί.

Πουλί, πουλάκι στεριανό, θάλασσα δεν σου πρέπει!

Και σε που σε φυτέψαμε, παιδί στο Κονακρί,

με γράμμα συμβουλευτικό της μάνας σου στην τσέπη.

Του ναύτη δώσ' του στην στεριά κρεβάτι και να πιεί.

-όλο τον κόσμο γύρισες, μα τίποτα δεν είδες....-

Μες το μετάξι κρύβονταν της Ίντιας οι σκορπιοί

κι έφερνε ο αγέρας της νοτιάς στην πλώρη άμμο κι ακρίδες.

Σημάδι μαύρο απόμεινε κι ας έσπασε ο χαλκάς.

-στην αγορά του Αλιτζεριού δεμένη να σε σύρω-

Και πήδηξ' ο μικρός θεός μια νύχτα, των Ινκάς,

στου Αιγαίου τα γαλανά νερά, δυό μίλια όξω απ' την Σκύρο

Μεσάνυχτα και ταξιδεύεις δίχως πλευρικά!

Σκιάζεσαι μήπως στο γιαλό τα φώτα σε προδίνουν,

μα πρύμα πλώρα μόνη εσύ πατάς στοχαστικά,

κρατώντας στα χεράκια σου τον λύχνο του Αλαδίνου.
~

Πούσι (1947)