Μαρία Πολυδούρη, «Φθινοπωρινή προσευχή»

Όταν η σιγαλιά πλατιά θ' απλώση
στον κήπο μου τη νύχτα, βροχερό
το σύννεφο τον ουρανό θα στρώση
σε μάυρο θόλο πάνω του ιερό.

Θα γύρουνε στο μυστικό σκοτάδι
τα δέντρα, οι θάμνοι, αργά την κεφαλή
κ' ευλαβικά θα ψάλλουν έτσι ομάδι
τη θλιβερή στερνή τους προσευχή!

Έλα και μεις μαζί την προσευχή μας
στερνή φορά να πούμε. Θ' ακουστή
στη σιγαλιά παθιάρικη η φωνή μας,
θ' αντιλαλήση ο θόλος θα σπαστή,

το σύννεφο θα κλαίη, θα κλαίμε αντάμα,
θ' ακολουθάη των δέντρων ο ψαλμός
λυπητερός το σιγαλό μας κλάμα
και θα πυκνώνη η σκοτεινιά χαμός.

Ούτε απ' αστέρι λάμψη δε θα πέση,
της Μοίρας δε θα δούμε τη μορφή
κ' ενώ τα χέρια χώρια θα μας δέση,
τα χείλη μας θα λεν την προσευχή.
 ~
Ανέκδοτα Ποιήματα