Πωλ Βάντερμπορχτ (Paul Vanderborght), «Χρησμός της Πυθίας»

Όχι, δεν ξέρετε πια να εξηγήτε τα σημάδια,
άνθρωποι, παλιοί εχθροί, του παρελθόντος σκλάβοι.
Κυκλοφέρετε, φτωχά λαβωμένα κοπάδια'
μασσήσετε το πράσινο όνειρο που ανάξιοι του είστε.

Του κάκου μιαν απλή αρμονία σας ενθυμίζω:
αυτά τα ζαρωμένα αρνάκια στου βοσκού τα μπράτσα,
το τυρί και το μέλι που προσφέρθηκαν στον ξένο,
κατά την ηρεμούσα βασιλεία της Αμφικτυωνίας.

Ξεμάθατε την μεγαλειότητα των δέντρων,
την ειρήνη των λιόδεντρων, των αμνών τη γλύκα.
Θυμούμαι τον χρυσόν αιώνα που σκαλίζατε πάνω
στο μαρμαρένιο διάζωμα το θείο θαύμα.

Είναι καιρός, ενωθήτε: η γη υποφέρει.
Τον πόλεμο των πολιτειών θ' αρχίσετε πάλι;
Τρέμω από φρίκη κ' ελπίδα. Οι λάμψεις πάλλουν
μέσα στη νύχτα που το βάραθρο αυτό θα πλημμυρίση.

Κοιλάδα βαθιά και γυμνή όπου ζη ο ιερός ίσκιος.
Κοιλάδα με τα λιόδεντρα που προς τη θάλασσα πηγαίνουν.
Τα βράχια αυτά ευλογώ, αυλάκι πικρού κόσμου μέσα
από λέξεις στο σφιγμένο λαρύγγι μου φυλακισμένες.

Η Ευρώπη πεθαίνει. Η Ευρώπη γεννιέται. Ιδού ο κανόνας
που θα χτίση τον καινούργιο ναό των ανθρωπίνων..
Ω Δελφοί, ελευθερώσετε τις φλόγες σας στα χέρια μου πάνω,
για να κάμω εν ειρήνη το πέταγμα των αετών να θριάμβευση!

 ~

 μετάφραση: Άρης Δικταίος

πηγή