Τζόυς Μανσούρ (Joyce Mansour), «Όλα τα βράδια..»

Όλα τα βράδια σαν είμαι μόνη
την αγάπη μου σου διηγούμαι
στραγγαλίζω ένα λουλούδι
η φωτιά αργοσβήνει
χωνεμένη από θλίψη.
Μες στον καθρέφτη που η σκιά μου αποκοιμιέται
κατοικούνε πεταλούδες.
Όλα τα βράδια σαν είμαι μόνη
μελετώ το μέλλον στων ετοιμοθάνατων
τα μάτια
την ανάσα μου ανακατώνω με της
κουκουβάγιας το αίμα
και με τους τρελούς μαζί η καρδιά μου
πιλαλάει κρεσέντο.
~
(μτφ. Έκτωρ Κακναβάτος),
"Κραυγές" (επιλογή), στον τόμο : . . . δεν άνθησαν ματαίως. 

Ανθολογία υπερρεαλισμού, (επιμ. Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου), 

Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1980

πηγή