Τζακ Κέρουακ (Jean-Louis Lebris de Kérouac), «Aς πιούμε στην υγειά των τρελών»

 Aς πιούμε στην υγειά των τρελών,
των απροσάρμοστων,
των επαναστατών,
των ταραχοποιών.
Σε αυτούς που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά,
που δεν τιμούν τους κανόνες,
που δεν σέβονται την τάξη…
Μπορεί να τους επαινέσεις,
να διαφωνήσεις,
να τους τσιτάρεις,
να δυσπιστήσεις,

να τους δοξάσεις

ή να τους κακολογήσεις.

Αλλά δεν μπορείς να τους αγνοήσεις.

Γιατί αλλάζουν πράγματα.

Βρίσκουν, φαντάζονται, βοηθάνε, ερευνούν, φτιάχνουν, εμπνέουν.

Σπρώχνουν μπροστά τα πάντα.

Ίσως, πρέπει να είναι τρελοί.

Πώς αλλιώς θα κοιτάξουν ένα άδειο καμβά και θα δουν έργο τέχνης;

Ή θα καθίσουν στη σιωπή και θ’ ακούσουν τραγούδι που δεν έχει γραφτεί;

Εκεί που κάποιοι βλέπουν τρελούς, εμείς βλέπουμε μεγαλοφυΐες.

Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν

ότι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο,

είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν...