Σαρλ Μπωντλαίρ (Charles Baudelaire), «Τα παράθυρα»

Αυτός που κοιτάζει έξω από ένα ανοικτό παράθυρο, δεν βλέπει ποτέ τόσα πράγματα, 

όσο αυτός, που κοιτάζει ένα κλειστό παράθυρο.

Δεν υπάρχει αντικείμενο πιο βαθύ, πιο μυστήριο, πιο πλούσιο, πιο σκοτεινό, 

πιο λαμπερό, από ένα παράθυρο, που το φωτίζει ένα κερί.

Αυτό, που μπορούμε να δούμε στον ήλιο, είναι πάντα λιγότερο ενδιαφέρον 

απ' αυτό που συμβαίνει πίσω από ένα τζάμι. 

Μέσα σ' αυτή τη μαύρη ή φωτεινή τρύπα, ζήσε τη ζωή,
ονειρέψου τη ζωή, υπόφερε τη ζωή.

Πέρα από τα κύματα των σκεπών, βλέπω μια ώριμη γυναίκα, ρυτιδιασμένη κιόλας, κακόμοιρη, πάντοτε σκυφτή πάνω σε κάτι, και που δεν βγαίνει ποτέ. 

Με το πρόσωπό της, με τα ρούχα της, με τη χειρονομία της με σχεδόν τίποτα, ξανάπλασα την ιστορία αυτής της γυναίκας, ή μάλλον τον μύθο της, και καμιά φορά την λέω στον εαυτό μου, κλαίγοντας.

Αν ήταν ένας κακόμοιρος άνδρας, θα' πλαθα και τη δική του με την ίδια άνεση.

Και πέφτω να κοιμηθώ, υπερήφανος που έζησα και υπόφερα μέσα σ' άλλους παρά μέσα μου.

Ίσως θα μου πείτε: "Είσαι βέβαιος, πως αυτός ο μύθος είναι αληθινός;" 

Τι σημασία έχει η πραγματικότητα έξω από μένα, εφ' όσον με βοήθησε να ζήσω, να νιώσω πως υπάρχω και τι είμαι;
~
Η καρδιά μου ξεγυμνωμένη
(τίτλος στο πρωτότυπο: "Mon coeur mis à nu"), 

μτφ. Ιωάννα Ευσταθιάδου - Λάππα, 

εκδ. Δωδώνη, σελ. 132

πηγή