Μαρία Πολυδούρη, «Δυο χρόνια»

Δυο χρόνια που οι καρδιές μας χωρισμένες
απόνα μυστικό ξεχωριστό
κρατούνε· νάχης τάχα ξεχασμένες
τις μέρες της αγάπης μας; πιστό

νάναι σε μένα το αίσθημά σου εκείνο;
- Ρωτώ με λαύρα επιθυμία. Ποιος μονάχα
να το ξέρει; και τη ζωή μου δίνω
έτσι, μιαν άλλη πιο όμορφη σα νάχα.

Μια πιο όμορφη ζωή που θάταν τόση
όση μονάχα φτάνει να ευτυχήσω
το αγαπητό σου χέρι να μου δώση
ό,τι έχασα και το γυρεύω πίσω.

~

Ανέκδοτα ποιήματα