Κώστας Καρυωτάκης, «Δημόσιοι υπάλληλοι»

Οἱ ὑπάλληλοι ὅλοι λυόνουν καὶ τελειόνουν
σὰν στῆλες δύο δύο μὲς στὰ γραφεῖα.
(Ἠλεκτρολόγοι θἆναι ἡ Πολιτεία
κι ὁ Θάνατος, ποὺ τοὺς ἀνανεώνουν).

Κάθονται στὶς καρέκλες, μουτζουρόνουν
ἀθῶα λευκὰ χαρτιά, χωρὶς αἰτία.
«Σὺν τῇ παρούσῃ ἀλληλογραφίᾳ
ἔχομεν τὴν τιμὴν» διαβεβαιώνουν.

Καὶ μοναχὰ ἡ τιμὴ τοὺς ἀπομένει,
ὅταν ἀνηφορίζουνε τοὺς δρόμους,
τὸ βράδυ στὶς ὀχτώ, σὰν κουρντισμένοι.

Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τοὺς νόμους,
σκέπτονται τὸ συνάλλαγμα, τοὺς ὤμους
σηκώνοντας οἱ ὑπάλληλοι οἱ καϊμένοι.

~

 Ποιητική συλλογή: 'Ελεγεία και Σάτιρες' (1927)