Ρομπέρ Ντεσνός (Robert Desnos), «Ποτέ δεν θα υπάρξει άλλη»

Ποτέ δεν θα υπάρξει άλλη πέρα από σένα σε πείσμα των
άστρων και της μοναξιάς
Σε πείσμα των δέντρων που κόβονται όταν σκοτεινιάζει
Ποτέ καμία άλλη ένα δρόμο – που είναι και δικός μου –
δεν θ' ακολουθήσει
Όσο απομακρύνεσαι τόσο η σκιά σου μεγαλώνει
Ποτέ καμιά πέρα από σένα δε θα χαιρετήσει την αυγή
την θάλασσα όταν αποκαμωμένος να γυρνώ θα
έχω βγει από τα ερέβη των δασών, τους βάτους
με τ' αγκάθια να περπατήσω στον αφρό
Ποτέ κανένας άλλος το χέρι δεν θα ακουμπήσει
στο μέτωπό μου και τα μάτια

Κανείς ποτέ – και γω αρνούμαι την απιστία και το ψέμα –

Κόψε τα σχοινιά αυτού του πλοίου που αγκυροβόλησε

Ποτέ καμιά πέρα από σένα

Φυλακισμένος ο αετός ροκανίζει αργά αργά

τα γκριζοπράσινα χάλκινα κάγκελα του κλουβιού του

Ω τι απόδραση!

Είναι Κυριακή τα χελιδόνια τραγουδούν στο τρυφερό

πράσινο δάσος τα κοριτσάκια περιφέρουνε την πλήξη

τους σ' ένα κλουβί φτεροκοπά ένα αηδόνι

στο ζεστό έρημο πεζοδρόμιο περιφέρει ο ήλιος το

λεπτό κορμάκι του

Εμείς θα περάσουμε από άλλα κορμιά

Ποτέ ποτέ κανείς πέρα από σένα

Και γω μόνος μόνος σαν τον ξερό κισσό των απομακρυσμένων

κήπων μόνος σαν το γυαλί

Και συ ποτέ άλλη μόνο εσύ

~

Μετάφραση: Βερονίκη Δαλακούρα

πηγή