Φρανσουά Βιγιόν (François Villon), «Μπαλάντα του Μπλουά»

Πλάι στη βρύση παθαίνω διψασμένος
Καίω σα φωτιά και τρέμω, τουρτουρώ
Στον τόπο μου ενώ ζω, είμαι πλέρια ξένος
Κοντά στη 'στιά τα δόντια κουρταλώ
Σα σκούληκας γυμνός στολή φορώ
Γελώντας κλαίω χωρίς ελπίδα πια
Χαίρουμαι κι όμως δεν έχω χαρές
Θεριό είμαι δίχως δύναμη καμιά
Καλόδεχτος, διωγμένος με κλοτσιές

Στ' "αβέβαιος" πάντα βρίσκω τ' "ορισμένος"
Το ξάστερο το βλέπω σκοτεινό
Διστάζω για ό,τι πλέρια είμαι πεισμένος
Για κάθε ξαφνικό φιλοσοφώ
Κερδίζω και χαμένος θε να 'βγω
Όταν χαράζει, λέω, -"Καλή νυχτιά!"
Ξαπλώνω, λέω, θα φάω καμιά βροντιά
Είμαι πλούσιος κι όλο έχω αδεκαριές
Μαγκούφης, καρτερώ κληρονομιά
Καλόδεχτος, διωγμένος με κλοτσιές

Έγνοιες δεν έχω κι είμ' ιδεασμένος

Πλούτια να βρω, μα δεν επιθυμώ

Απ' όσους μ' επαινούνε προσβαλμένος

Και κοροϊδεύω ό,τι είναι σοβαρό

Φίλο έχω όποιον με πείσει πως γλυκό

Κελάηδημα είν' της κάργιας η σκουξιά

Για όποιον με βλάφτει λέω πως μ' αγαπά

Το ίδιο μου είναι κι οι αλήθειες κι οι ψευτιές

Τα ξέρω όλα, δε νιώθω τόσο δα

Καλόδεχτος, διωγμένος με κλοτσιές

Πρίγκιπα μου μακρόθυμε, καμμιά

γνώση δεν έχω και μυαλό σταλιά

Μα υπακούω στους νόμους, τι άλλο θες;

Πώς, τους μιστούς να πάρω είπες, ξανά

Καλόδεχτος, διωγμένος με κλοτσιές.

~

 σε μετάφραση Σπύρου Σκιαδαρέση  Εκδόσεις Γαβριηλίδη

πηγή