Μαρία Πολυδούρη, «Κ’ ήρθε μοιραία..»

Κ’ ήρθε μοιραία του φθινοπώρου η Ώρα
ανάμεσό μας στάθη σκυθρωπή,
μας άφησε τ’ ανταλλαγμένα δώρα
και το γιατί χωρίς να μας το πη

Μας έρριξε στο δρόμο προς τη χώρα
με γρήγορο το χέρι ως αστραπή.
Μαζί στον κόσμο μα μονάχοι τώρα,
μια μοναξιά σαν τάφου σιωπή.

Μόνο έφτανε ο αχός του τραγουδιού σου,
μια ανάστερη νυχτιά χωρίς πνοή.
- Αχ, πούνε η νύχτα εκείνη του παλιού σου

Του τραγουδιού, μια προσμονή κρυμμένη;
Μ’ έφτανε ο αχός... Δε σώνεται η ζωή
όταν του τάφου η πόρτα είνε ανοιγμένη.

~

Οι τρίλλιες που σβήνουν (1928)