Μαρία Πολυδούρη, «Ένα βράδυ στο Σταθμό»

Τί θλιβερὸ πράμμα ὁ Σταθμός,
ποὺ μόλις νἄχῃ φύγει τὸ τραῖνο.
Οὔτε στιγμή, μόλις ποὺ ἐδῶ
στὶς ράγιες του βαριὰ σταματημένο
καὶ πηγαινόρχονταν γοργά,
ἀνίδεα γελώντας ταξειδιῶτες.
Κι᾿ ὅσοι ποὺ μείνανε κι᾿ αὐτοὶ
δὲν ἔχουνε τὴν ὄψη τους σὰν τότες.
Ἡ ἄδεια θέση κι᾿ ἡ σιωπὴ

μέσ᾿ στὸ Σταθμὸ ποὺ τοὔφυγε τὸ τραῖνο.

Κι᾿ αὐτοὶ ποὺ μείνανε σκορποῦν

κ᾿ ἔχουν τὸ βῆμα τὸ ἀποφασισμένο

ὅσων τὴ μοίρα ἀκολουθοῦν.

Κάθε φορὰ τοὺς φεύγει κι᾿ ἀπὸ κάτι

καὶ κεῖνοι μένουν στὸ Σταθμὸ

λυγίζοντας τὸ θολωμένο μάτι.

Στρέφουν στὰ ἴδια θαρρετοὶ

δῆθεν κ᾿ ἡ πλάτη τους κυρτώνει πίσω.

-Καταραμένε χωρισμὲ

ὅμως κι σένα ἀπόψε θ᾿ ἀγαπήσω.

Γιατί τὸ «χαῖρε» ἦταν γλυκὸ

καθὼς τὸ χέρι σειόταν στὸν ἀέρα

ἀπ᾿ τὸ μαντήλι πιὸ λευκὸ

κι᾿ ἀπ᾿ τὸν ἀνθό, σὰ φῶς ποὺ ἔφευγε πέρα,

ποὺ δὲν τὸ εἶχα ἰδῆ ποτὲ

τόσο γαλήνια ὡραῖο τ᾿ ὅραμά σου,

Καταραμένε χωρισμέ.

Μοῦ τρέμουνε τὰ χείλη στὄνομά σου.
~ 
Ανέκδοτα Ποιήματα