Σαράντος Παυλέας, «Γεωμετρική πρόοδος»

Θυμάσαι τι είχαμε συμφωνήσει; Να βρεθούμε στο δέκατο τρίτο
της παραλίας ηλεκτρικό φανοστάτη.
Ακριβώς ήρθαμε κι οι δυο.
Γελάσαμε κι οι δυο ευτυχισμένοι.
Το γέλιο του ενός ανήκε στον άλλο,
το σώμα του ενός στον άλλο ανήκε.
Στην αρχή γιατί μιλούσαμε;
Για ζητήματα ασήμαντα,
να βρίσκουμε αφορμές να γελούμε
με της ευτυχίας το φως.
Ο ένας έβρισκε τον άλλον ωραιότερο από χτες∙
το χτες του χωρισμού μας μάς είχε φανεί αιώνας.
Το σώμα σου ήταν ένας δροσερός λουλουδιού μίσχος
όπου πάνω του άναβαν και γελούσαν
τα μάτια αστράφτοντας.
Καθώς προχωρήσαμε αρκετά κι ο κόσμος αραίωνε,
πιαστήκαμε από τα χέρια
κι όταν φτάσαμε στο πρώτο πεύκο το θαλασσινό φιληθήκαμε,
ριχτήκαμε ο ένας στον άλλον σ’ ένα αγκαλιασμένο χάος.
~
Από τη συλλογή έλξη και δίχτυ (1963)

πηγή

 

Ο Σαράντος Παυλέας (Πλάτσα της Μεσσηνιακής Μάνης, 1917 – Θεσσαλονίκη, 2005. Έκανε σπουδές Φιλολογίας και Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1945 εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Εργάστηκε ως καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης στο Αμύνταιο, στη Θεσσαλονίκη στο Β’ Γυμνάσιο και στο Πειραματικό Σχολείο του Α.Π.Θ. και ως Γυμνασιάρχης στην Αξιούπολη, στην Ξάνθη και στο Β’ Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης. Το 1939 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή «Αποδημίες». Ακολούθησαν ποιητικές συλλογές, μελέτες και άρθρα του σε περιοδικά της Θεσσαλονίκης. Υπήρξε πολυγραφότατος με 52 περίπου εκδοθείσες συλλογές. Του έχουν απονεμηθεί το 2ο Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1979, το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1983 και το Βραβείο Ποίησης του Ιδρύματος Ουράνη το 1991 (για τις ποιητικές συλλογές «Φορητός Καθρέπτης» και «Ελεγεία για της Ρωξάνης Παυλέα την τολμηρή της αναχώρηση»). Ήταν μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και του Συνδέσμου Ελλήνων Λογοτεχνών. Επίσης, μέλος της κριτικής επιτροπής των βραβείων του Δήμου Θεσσαλονίκης. Ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά. Η θρησκευτική αφετηρία είναι εμφανής στο έργο του που έχει ουμανιστικό χαρακτήρα. Θεωρείται ιδιαίτερη περίπτωση μεταξύ των ποιητών της γενιάς του, στέκεται στη φωτεινή πλευρά της ζωής, την ομορφιά της φύσης, τη χαρά, την ελπίδα. Είναι ποιητής εγκεφαλικός όσο και συναισθηματικός. Αν και δίνει μια ενορατική εικόνα, η ποίησή του είναι γειωμένη και ανθρωποκεντρική και το αισθητικό της κάλλος απορρέει κυρίως από το ηθικό της βάρος. Οι μορφές αντλούν το σχήμα τους κατευθείαν από τα ψυχικά και πνευματικά βιώματα του ποιητή. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, πολωνικά.