Μαρία Πολυδούρη, «Της μητέρας μου»

Μητέρα μου. παιδί σου εμέ πιστό
με αφήνει η κάθε μέρα που διαβαίνει.
Σε με το πρόσωπό σου εικονιστό
και μέσα μου η ψυχή σου φωληασμένη.

Δε σ’ ένοιωσα πριν να σε χωριστώ
μα η θύμησή σου ακέρια που μου μένει,
μου δείχνει εμένα, εκεί να εξιλαστώ
για πάντα θλιβερή μετανοιωμένη.

Πιστό παιδί σου. Τη μαρτυρική
ζωή σου στη ζωή μου να τη νοιώσω
Μητέρα μου καλή, πονετική.

Και στον κρυφό καημό σου, να μην δουν
τον πόνο σου όσοι αγάπαγες, να δώσω
και γω τα σπλάχνα μου – άνθη να μαδούν.

~

Οι τρίλλιες που σβήνουν (1928)