Ναζίμ Χικμέτ (Nazim Hikmet Ran), «Όμορφο που ‘ναι να σε συλλογιέμαι»

Όμορφο που ‘ναι να σε συλλογιέμαι
μέσα απ’ τους θορύβους του θανάτου
και της νίκης
Να συλλογιέμαι εσένανε
μέσα απ’ τη φυλακή
κι έχοντας περασμένα τα σαράντα

Όμορφο που ‘ναι να σε συλλογιέμαι
Να το ‘να χέρι σου
σ’ ένα ύφασμα γαλάζιο ξεχασμένο,
ξεχασμένο

Και να – να’μαι στα μαλλιά σου

η ραθυμιά η περήφανη

της Ινσταμπούλ της γης μου

Όμορφο που ‘ναι να σε συλλογιέμαι,

να γράφω λόγια σένα,

να σε κοιτάζω πλαγιασμένος

έτσι ανάσκελα μες στο κελί μου

Μια λέξη που ‘χες πει

την τάδε μέρα,

στο τάδε μέρος

Όχι η λέξη η ίδια

μα αυτός ο τρόπος που είχε,

που είχε μέσα της

να κλείνει όλο τον κόσμο

Όμορφο που ‘ναι να σε συλλογιέμαι

Για σένα θα σκαλίσω ακόμα

τόσα πράγματα

Θα φτιάξω ένα μικρό κουτί,

ένα δαχτυλίδι

Θα υφάνω τρεις οργιές μετάξι

Και ξαφνικά πετιέμαι ορθός

τρέχοντας να χουφτώσω

του παραθυριού τα κάγκελα

Και να φωνάζω στον γαλάζιο ουρανό

της λευτεριάς,

όλα μου τα τραγούδια

που ‘γραψα για σένα.

~

μτφρ. Γιάννης Ρίτσος

πηγή