Αγγελίνα Σποντη, «Αστεγη συνείδηση»

Θα μείνω εδώ,
στ΄ ακραία,
στα ισοπεδωμένα της καρδιάς.
Σαν σήμερα,
οι συνειδήσεις δεν επαγρυπνούν,
στρέφονται στην περιφρούρηση
του πιάτου
και των φρεσκοβαμμένων τοίχων,
σωσίβια λέμβος βλέπεις
τα Χριστούγεννα
για να διασωθούν οι αμαρτίες
και οι τύψεις
και η απέχθεια για ο,τι ακροβατεί
χωνεύεται στην πρώτη
εορταστική μπουκιά
στο δείπνο ενός ψεύδους.
Θα μείνω εδώ,
στη λαβωμένη αξιοπρέπεια,
στο όξινο δάκρυ των περιττωμάτων
κάτι ψυχών που λένε ξεπεσμένες,
θα γείρω πάνω στην κατάπτωση
του κόσμου των θλιμμένων,
απόβλητοι για τη σημερινή
τυφλή ξαγρύπνια.
Θα μείνω δίπλα στα αμελητέα,
κι αν κάνω ανακωχή
με κείνο το " ευγενές αστραφτερό "
ίσως και παραμυθιαστώ
πως δεν είναι εικονικό,
μπορεί και να πιστέψω πάλι
στον αποστειρωμένο αέρα
της εύθραυστης ψυχής,
προς το παρόν θα μείνω εδώ,
σε μια νεροποντή συναισθημάτων
απ τους αγνοημένους,
εκείνους τους χαμένους
και τους γκρεμισμένους
που ξέρουν ν αγαπούν,
τους εμπνευσμένους,
που ξέρουν να μελαγχολούν
και να τιμούν, άστεγοι όντες,
την εστία της καρδιάς.
Την πόρτα σφράγισε,
θα σε κολλήσουν
ανατριχιαστική ευαισθησία.

πηγή