Σύλβια Πλαθ (Sylvia Plath), «Καθρέφτης»

Είμαι ασημένιος κι ακριβής. Χωρίς προκαταλήψεις.

Ό,τι κι αν δω, αμέσως το ρουφάω

Έτσι όπως είναι, χωρίς να με θαμπώνει αγάπη ή απέχθεια.

Δεν είμαι σκληρός, μονάχα φιλαλήθης…

Το μάτι ενός μικρού θεού, με τέσσερις γωνίες.

Τον περισσότερο καιρό στοχάζομαι τον τοίχο απέναντί μου.

Ροζ με κηλίδες είναι. Τον κοιτάζω τόσον καιρό τώρα

Που μου φαίνεται κομμάτι της καρδιάς μου. Μα τρεμοπαίζει.

Πρόσωπα και σκοτάδι μάς χωρίζουν ξανά και ξανά.

Τώρα είμαι λίμνη. Μια γυναίκα σκύβει πάνω μου,

Ψάχνοντας στα νερά μου το τι στ’ αλήθεια είναι.

Έπειτα στρέφεται σε κείνους τους ψεύτες, τα κεριά ή το φεγγάρι.

Βλέπω τη ράχη της, και την αντανακλώ πιστά.

Με δάκρυα μ’ ανταμείβει και μια τρικυμία από χέρια.

Της είμαι σημαντικός. Έρχεται και ξανάρχεται.

Κάθε πρωί το πρόσωπό της του σκοταδιού παίρνει τη θέση.

Μέσα μου πνίγηκε, νεαρό κορίτσι, και μέσα μια γριά

Μέρα τη μέρα αναδύεται προς το μέρος της, σαν ψάρι τρομερό.

~

Μετάφραση: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης

πηγή

Βιογραφία..