Είναι η ερημιά που κυριαρχεί
στις πολυκατοικίες
στα πλακόστρωτα της επιτυχίας
στα μουρμουρητά στα σοκάκια
στα κεριά και στα λιβάνια
στους δεκάρικους των πολιτικών
στα μοιρολόγια των σκιών
στα μισόλογα των οπτασιών
σ΄ αυτούς που φεύγουν μόνοι
στα μικρά παιδιά στις παιδικές χαρές
είναι η ερημιά σαν μια υστερική σούπα
κουρνιάζει σε σπίτια-τρύπες
κουλουριασμένη αγκαλιάζοντας δήθεν
τον άλλο της εαυτό
μινιατούρα που δεν μεγάλωσε ποτέ
κυνηγώντας πεταλούδες
και χρωματιστά ψάρια σε ενυδρεία
καλλιεργώντας πλαστικά λουλούδια
και χάρτινα όνειρα στις λεωφόρους
των διαδικτυακών αναστάσεων
πλουμισμένα σάβανα νεκρών συντρόφων
η ερημιά ξέχασε τους ποιητές
έτσι που κανείς δεν θέλει να τους συγχωρέσει
για την τόση αποκοτιά τους
να θεωρούν τους εαυτούς τους ειδήμονες
της μιας ή της άλλης μοναξιάς
που καμώνεται για συντροφιά
πλέοντας πέρα από τον ορίζοντα
της σιωπής τους
πέρα από τις φανταστικές ρίμες
των ανύπαρκτων στίχων τους
η ερημιά είναι τα μέρη εκείνα
τα μακρινά
οι απάτητοι τόποι
που όλο λέμε να επισκεφθούμε
αλλά όλο το αναβάλλουμε
φοβούμενοι το ύψος
και τις τιμές των χρηματιστηρίων
παραδινόμενοι με αυταπάρνηση
στα είδωλα της καθημερινότητας
αναζητώντας τους κωδικούς της εξόδου
από τη σύγχρονη σκλαβιά του χρέους
ασθμαίνοντας στις μεγάλες αποστάσεις
κοιτάζοντας τα τρένα να περνούν
αλλά αδυνατώντας να επιβιβασθούμε
γιατί ποτέ δεν αγοράσαμε εισιτήριο.
στις πολυκατοικίες
στα πλακόστρωτα της επιτυχίας
στα μουρμουρητά στα σοκάκια
στα κεριά και στα λιβάνια
στους δεκάρικους των πολιτικών
στα μοιρολόγια των σκιών
στα μισόλογα των οπτασιών
σ΄ αυτούς που φεύγουν μόνοι
στα μικρά παιδιά στις παιδικές χαρές
είναι η ερημιά σαν μια υστερική σούπα
κουρνιάζει σε σπίτια-τρύπες
κουλουριασμένη αγκαλιάζοντας δήθεν
τον άλλο της εαυτό
μινιατούρα που δεν μεγάλωσε ποτέ
κυνηγώντας πεταλούδες
και χρωματιστά ψάρια σε ενυδρεία
καλλιεργώντας πλαστικά λουλούδια
και χάρτινα όνειρα στις λεωφόρους
των διαδικτυακών αναστάσεων
πλουμισμένα σάβανα νεκρών συντρόφων
η ερημιά ξέχασε τους ποιητές
έτσι που κανείς δεν θέλει να τους συγχωρέσει
για την τόση αποκοτιά τους
να θεωρούν τους εαυτούς τους ειδήμονες
της μιας ή της άλλης μοναξιάς
που καμώνεται για συντροφιά
πλέοντας πέρα από τον ορίζοντα
της σιωπής τους
πέρα από τις φανταστικές ρίμες
των ανύπαρκτων στίχων τους
η ερημιά είναι τα μέρη εκείνα
τα μακρινά
οι απάτητοι τόποι
που όλο λέμε να επισκεφθούμε
αλλά όλο το αναβάλλουμε
φοβούμενοι το ύψος
και τις τιμές των χρηματιστηρίων
παραδινόμενοι με αυταπάρνηση
στα είδωλα της καθημερινότητας
αναζητώντας τους κωδικούς της εξόδου
από τη σύγχρονη σκλαβιά του χρέους
ασθμαίνοντας στις μεγάλες αποστάσεις
κοιτάζοντας τα τρένα να περνούν
αλλά αδυνατώντας να επιβιβασθούμε
γιατί ποτέ δεν αγοράσαμε εισιτήριο.
Ο Δημήτρης Τρωαδίτης γεννήθηκε στην Αθήνα (1959) και από το 1992 διαμένει και εργάζεται στη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Με την ποίηση ασχολείται από τα γυμνασιακά του χρόνια. Ποιήματα του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και blogs στην Ελλάδα και την Αυστραλία, στα ελληνικά και τα αγγλικά. Εργάζεται ως διορθωτής εφημερίδας. Ασχολείται, επίσης, με την ποιητική μετάφραση και την κοινωνική ιστορία. Εργογραφία: Η οργή, το όνειρο και η ζωή (ιδιωτική έκδοση). Χωρίς προοπτική (εκδ. Ένεκεν, ένθετο). Ωδή στο ανικανοποίητο (εκδ. Παλινωδίαι). Η μοναξιά του χρόνον (εκδ. Οδός Πανός 2016). Με μια κόκκινη ανάταση (εκδ. Στοχαστής 2016). Δίοδος Διαφυγής (εκδ. Κύμα 2018). Λοξές ματιές, (Στοχαστής 2019). Με μια εμμονή στην κωλότσεπη (Στοχαστής 2020).
