Ω, του έρωτα πίκρες!
Πόσο μου είστε απαραίτητες, πόσο μου είστε ακριβές.
Τα μάτια μου που να κλείνοντας μπροστά σε δάκρυα φανταστικά, τα χέρια μου που να τείνοντας ασταμάτητα στο κενό.
Ονειρεύτηκα αυτή τη νύχτα τοπία παράφορα και τολμηρές περιπέτειες
εξίσου από την οπτική του θανάτου κι από την οπτική της ζωής,
που είναι ταυτόχρονα του έρωτα η οπτική.
Απ’ τη στιγμή που ξυπνώ είστε παρούσες, ω του έρωτα πίκρες, ω της έρημος μούσες, ω μούσες απαιτητικές.
Το γέλιο μου κι η χαρά μου συσπειρώνονται γύρω σας. Είναι τα ψιμύθιά σας,
η πούδρα σας, το κραγιόν σας, είν’ η φιδίσια τσάντα σας, το μεταξωτό σας εσώρουχο… Κι είναι ακόμα αυτή η πτυχή ανάμεσα στ’ αυτί και στο σβέρκο, στη γέννηση του λαιμού, το μεταξένιο σας παντελόνι και το λεπτό σας πουκάμισο και το γούνινο σας παλτό, η ολοστρόγγυλή σας κοιλιά το γέλιο μου κι οι χαρές μου οι γάμπες κι όλα σας τα κοσμήματα.
Πόσο είστε, στ’ αλήθεια όμορφα, ντυμένη και στολισμένη.
Ω, του έρωτα πίκρες, άγγελοι απαιτητικοί, έτσι εγώ σας φαντάζομαι
στην ίδια την οπτασία του έρωτα μου συγχέοντάς σας μαζί του…
Ω, του έρωτα πίκρες, εσείς που εγώ δημιούργησα κι έντυσα, συγχέεστε με τον έρωτά μου
του οποίου δεν γνωρίζω παρά τα ρούχα μονάχα κι ακόμα τα μάτια, τη φωνή, το πρόσωπο, τα χέρια, τα μαλλιά, τα δόντια, τα μάτια…
~
*Από τη συλλογή “Σε μιαν άγνωστη αγαπημένη” (1926), ποιήματα της οποίας περιλαμβάνονται στο βιβλίο “Μικρά Ανθολογία Γαλλικής Υπερπραγματικής Ποιήσεως”, σε πρόλογο, μετάφραση και σημειώσεις Ζ.Δ. Αϊναλή.
Πόσο μου είστε απαραίτητες, πόσο μου είστε ακριβές.
Τα μάτια μου που να κλείνοντας μπροστά σε δάκρυα φανταστικά, τα χέρια μου που να τείνοντας ασταμάτητα στο κενό.
Ονειρεύτηκα αυτή τη νύχτα τοπία παράφορα και τολμηρές περιπέτειες
εξίσου από την οπτική του θανάτου κι από την οπτική της ζωής,
που είναι ταυτόχρονα του έρωτα η οπτική.
Απ’ τη στιγμή που ξυπνώ είστε παρούσες, ω του έρωτα πίκρες, ω της έρημος μούσες, ω μούσες απαιτητικές.
Το γέλιο μου κι η χαρά μου συσπειρώνονται γύρω σας. Είναι τα ψιμύθιά σας,
η πούδρα σας, το κραγιόν σας, είν’ η φιδίσια τσάντα σας, το μεταξωτό σας εσώρουχο… Κι είναι ακόμα αυτή η πτυχή ανάμεσα στ’ αυτί και στο σβέρκο, στη γέννηση του λαιμού, το μεταξένιο σας παντελόνι και το λεπτό σας πουκάμισο και το γούνινο σας παλτό, η ολοστρόγγυλή σας κοιλιά το γέλιο μου κι οι χαρές μου οι γάμπες κι όλα σας τα κοσμήματα.
Πόσο είστε, στ’ αλήθεια όμορφα, ντυμένη και στολισμένη.
Ω, του έρωτα πίκρες, άγγελοι απαιτητικοί, έτσι εγώ σας φαντάζομαι
στην ίδια την οπτασία του έρωτα μου συγχέοντάς σας μαζί του…
Ω, του έρωτα πίκρες, εσείς που εγώ δημιούργησα κι έντυσα, συγχέεστε με τον έρωτά μου
του οποίου δεν γνωρίζω παρά τα ρούχα μονάχα κι ακόμα τα μάτια, τη φωνή, το πρόσωπο, τα χέρια, τα μαλλιά, τα δόντια, τα μάτια…
~
*Από τη συλλογή “Σε μιαν άγνωστη αγαπημένη” (1926), ποιήματα της οποίας περιλαμβάνονται στο βιβλίο “Μικρά Ανθολογία Γαλλικής Υπερπραγματικής Ποιήσεως”, σε πρόλογο, μετάφραση και σημειώσεις Ζ.Δ. Αϊναλή.
