Μαρία Πολυδούρη, «Κοντά σου»

Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι. 

Κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως. 

Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη 

ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.

Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει 

που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά

 κ’ αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει, 

πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.

Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι 

κι’ ανύποπτα περνά μέσ’ στη ζωή. 

Κοντά σου όλα γλυκά κι’ όλα σα χνούδι, 

σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή. 

~

 "Οι Τρίλλιες που Σβήνουν" (1928)