Σύλβια Πλαθ (Sylvia Plath), «Λέξεις»

Πελέκεις
Που μετά τον χτύπο τους το ξύλο αντηχεί,
Και ηχώ!
Ηχώ που ταξιδεύει

Οι χυμοί
Αναβλύζουν σαν δάκρυα, σαν το
Νερό που παλεύει
Να συναρμολογήσει το κάτοπτρό του
Πάνω στην πέτρα

Που στάζει και γίνεται,
λευκό καύκαλο,
φαγωμένο από αγριόχορτα.
Χρόνια μετά
Τις συναντώ στο δρόμο-

Λέξεις στεγνές και αδέσποτες,
Το ακαταπόνητο ποδοβολητό.
Ενώ
Απ’το βυθό της λίμνης, απλανείς αστέρες
Ορίζουν τη ζωή.

WORDS

Axes
After whose stroke the wood rings,
And the echoes!
Echoes traveling
Off from the center like horses.

The sap
Wells like tears, like the
Water striving
To re-establish its mirror
Over the rock

That drops and turns,
A white skull,
Eaten by weedy greens.
Years later I
Encounter them on the road-

Words dry and riderless,
The indefatigable hoof-taps.
While
From the bottom of the pool, fixed stars
Govern a life.
~
μτφρ: Κατερίνα Ταβαρτζόγλου ( περιοδικό Διαβάζω Μάιος 1999 )

Πηγή

Βιογραφία..