Δάκρυα, δάκρυα λες ανώδυνα (δεν ξέρω τι θένε να πουν)
δάκρυα πούρχονται, απ΄ τα βάθη λες κάποιας θείας απελπισίας,
και ξεχειλίζουν έξω απ΄ την καρδιά, κι ανεβαίνουν ως τα μάτια,
καθώς κοιτάμε τους ευτυχισμένους κάμπους του χινόπωρου,
κι αναπολούμε τις ημέρες που δεν είναι πια.
Δροσερές, καθώς η πρώτη αχτίδα της αυγής, οπού φωτίζει το ιστίο,
που φέρνει πια τους φίλους απ΄ τ΄ άλλο το ημισφαίριο,
θλιμμένες, σαν τη στερνήν αχτίδα, που πορφυρώνει εκείνο που
βυθίζεται, μ΄ όλα όσα που αγαπούμε, στον ορίζοντα·
έτσι θλιμμένες κι έτσι δροσερές, οι μέρες που δεν είναι πια.
δάκρυα πούρχονται, απ΄ τα βάθη λες κάποιας θείας απελπισίας,
και ξεχειλίζουν έξω απ΄ την καρδιά, κι ανεβαίνουν ως τα μάτια,
καθώς κοιτάμε τους ευτυχισμένους κάμπους του χινόπωρου,
κι αναπολούμε τις ημέρες που δεν είναι πια.
Δροσερές, καθώς η πρώτη αχτίδα της αυγής, οπού φωτίζει το ιστίο,
που φέρνει πια τους φίλους απ΄ τ΄ άλλο το ημισφαίριο,
θλιμμένες, σαν τη στερνήν αχτίδα, που πορφυρώνει εκείνο που
βυθίζεται, μ΄ όλα όσα που αγαπούμε, στον ορίζοντα·
έτσι θλιμμένες κι έτσι δροσερές, οι μέρες που δεν είναι πια.
Α! θλιμμένες και παράξενες, καθώς στις σκοτεινές αυγούλες του καλοκαιριού,
η πρώτη κραυγή των μισοξύπνητων πουλιών,
που την ακούνε αυτιά ετοιμοθάνατα την ώρα που, στα ετοιμοθάνατα τα μάτια,
το παράθυρο, μόλις ακόμα φωτισμένο, αργά αρχινάει και ξεχωρίζει.
Έτσι παράξενες κι έτσι θλιμμένες, οι μέρες που δεν είναι πια.
Αγαπημένες έτσι, σα φιλιά αναπολημένα ύστερ΄ από το θάνατο,
έτσι γλυκές, καθώς αυτά που νείρεται μια φαντασία χωρίς ελπίδα,
σα χείλια προορισμένα σ΄ άλλους· βαθιές σαν την αγάπη,
βαθιές καθώς η πρώτη αγάπη, σκοτιδιασμένες μ΄ όλους τους καημούς,
ω! θάνατος μέσα στην ζωήν οι μέρες που δεν είναι πια.-
~
απόδοση : Ναπολέων Λαπαθιώτης
