Αλεξάντερ Πόουπ (Alexander Pope), «Ωδή στη μοναξιά»

Ευτυχισμένος ο άνθρωπος του οποίου η επιθυμία και η φροντίδα
περιορίζεται σε λίγα πατρικά στρέμματα,
ικανοποιημένος που αναπνέει τον ντόπιο αέρα
στη δική του γη.

Που τα ζώα του με γάλα, που τα χωράφια του με ψωμί,
που τα κοπάδια του με ενδύματα τον προμηθεύουν,
που τα δέντρα του το καλοκαίρι του προσφέρουν σκιά,
και το χειμώνα φωτιά.

Μακάριοι! Που μπορούν αμέριμνα να βλέπουν

ώρες, μέρες και χρόνια γλυκά να κυλάνε

με υγεία στο σώμα και γαλήνη στο μυαλό,

Ήσυχα την ημέρα,

Βαθύ ύπνο το βράδυ· μελέτη και άνεση

μαζί αναμεμειγμένες· γλυκιά ψυχαγωγία,

και αθωότητα, που ευχαριστεί πιο πολύ,

με στοχασμό.

Έτσι επιτρέψτε μου να ζήσω, αόρατος, άγνωστος·

Έτσι άκλαυτος επιτρέψτε μου να πεθάνω·

Κλεφτά από τον κόσμο, και ούτε μια πέτρα

να πει που κείτομαι.

~

Μετάφραση: Τρύφων Λιώτας