Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (William Shakespeare), «Σονέτο 97»

Μοιάζει χειμώνας ο καιρός που έχω φύγει 

και τη χαρά του χρόνου έχασα, εσένα· 

πόσο σκοτάδι έχω νιώσει, πόσα ρίγη, 

πόσο Δεκέμβρη σε τοπία ερημωμένα.

Κι ήταν ο απόδημος ο χρόνος καλοκαίρι, 

μεστό φθινόπωρο μέσα στο γέννημά του, 

που όλο της άνοιξης το λάγνο βάρος φέρει, 

σαν μήτρα πλήρης μες στο πένθος του θανάτου.

Τόση πληθώρα, αποκύημα της λύπης 

ήταν για μένα, και καρπός χωρίς πατέρα·

 το καλοκαίρι ξέρει εσένα, κι όταν λείπεις 

όλα σωπαίνουν τα πουλιά στον άδειο αέρα. 

Κι αν κελαηδήσουν, λένε πένθιμο κανόνα, 

κι ωχρούν τα φύλλα με το φόβο του χειμώνα.  

[Το σονέτο είναι ένα ποιητικό είδος που ακολουθεί μία σταθερή στιχουργική μορφή και αποτελείται από 14 στίχους.  Τα «Σονέτα» του Σαίξπηρ δημοσιεύθηκαν το 1609 και ήταν τα τελευταία μη δραματικά έργα του, τα οποία εκδόθηκαν. Είναι τα απόλυτα ποιήματα που εμβαθύνουν στη φύση του έρωτα, το ερωτικό πάθος, το θάνατο και το χρόνο.]