Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (William Shakespeare), «Σονέτο 29»

Όταν σμικρύνομαι στα μάτια όλου του κόσμου 

μόνος τον εαυτό μου απόβλητο θρηνώ, 

τη μοίρα μέμφομαι και λοιδορώ το φως μου 

κι αναστατώνω με φωνές τον ουρανό,

και με φαντάζομαι να ’μουν αλλιώς πλασμένος, 

να ’χω την τέχνη του ενός, το νου του άλλου,  

ωραίος, φέρελπις, με φίλους προικισμένος, 

και υποφέρω το μαρτύριο του Ταντάλου·

κι εκεί που μόλις αυτομίσητος πηγαίνω, 

σε συλλογίζομαι και γίνομαι μαζί σου 

κορυδαλλός που από τη μαύρη γη τον αίνο 

ξυπνά και ψέλνει προς το φως του παραδείσου.

Τέτοιο για μένα της αγάπης σου το κλέος 

που δεν τ’ αλλάζω ούτε με σκήπτρο βασιλέως.

(μετάφραση: Διονύσης Καψάλης)

[Το σονέτο είναι ένα ποιητικό είδος που ακολουθεί μία σταθερή στιχουργική μορφή και αποτελείται από 14 στίχους.  Τα 154 «Σονέτα» του Σαίξπηρ δημοσιεύθηκαν το 1609 και ήταν τα τελευταία μη δραματικά έργα του, τα οποία εκδόθηκαν. Είναι τα απόλυτα ποιήματα που εμβαθύνουν στη φύση του έρωτα, το ερωτικό πάθος, το θάνατο και το χρόνο.]