Πάμπλο Νερούδα (Pablo Neruda), «Ποθώ το στόμα σου»

Ποθώ το στόμα σου , τη φωνή , τα μαλλιά σου ,

Σιωπηλή πεινασμένη ενεδρεύω στους δρόμους ,

Το ψωμί δεν με τρέφει , η αυγή με ταράζει ,

Αναζητώ τον υγρό ήχο των βημάτων σου όλη μέρα .

Ορέγομαι το λαμπερό σου χαμόγελο ,

Τα χέρια σου το χρώμα του άγριου σιταριού ,

Ορέγομαι τα χλωμά πετράδια των νυχιών σου ,

θέλω να καταφάω το δέρμα σου σαν ολόκληρο αμύγδαλο .

Θέλω να καταφάω την ηλιαχτίδα που τρεμοπαίζει στην ομορφιά σου ,

Τη μύτη , άρχοντα του αλαζονικού σου προσώπου ,

θέλω να καταφάω την φευγαλέα σκιά απ τα ματόκλαδα σου .

Και περπατώ πεινασμένη οσφραινόμενη το λυκόφως ,

Ψάχνοντας για εσένα, και τη ζεστή σου καρδιά ,

όπως το πούμα στη χέρσα ερημιά.