Συχνά, για να διασκεδάσουν, του πληρώματος οι άνθρωποι
Πιάνουν αλμπατρός, τεράστια πουλιά των θαλασσών,
Που ακολουθούν, του ταξιδιού νωχελικοί σύντροφοι,
Μόλις πάνω στις σανίδες τους ακουμπήσουν,
Τότε οι βασιλιάδες αυτοί του αιθέρα, αδέξιοι και ντροπαλοί,
Αφήνουν τα μεγάλα λευκά τους φτερά
Να σέρνονται σαν κουπιά στο πλάι τους τραγικά.
Ο φτερωτός ταξιδιώτης, πόσο είναι άχαρος και χαλαρός!
Εκείνος, πριν λίγο ωραίος, πόσο είναι κωμικός και άσχημος!
Ο ένας το ράμφος του πειράζει με μια πίπα,
Ο άλλος μιμείται, κουτσαίνοντας το σακάτη που πετούσε!
Ο Ποιητής είν' όμοιος με τον πρίγκηπα των πυκνών νεφελών
Που συντροφεύει τη θύελλα και τον τοξότη κοροϊδεύει·
Εξορισμένος πάνω στη γη στη μέση των γιουχαϊσμών,
Τα φτερά του, φτερά γίγαντα τον εμποδίζουν να βαδίζει.
~
Μετάφραση Δέσπω Καρούσου
