Ντίνος Χριστιανόπουλος, «Το έγκλημα της μοναξιάς»

Κάθε που πέφτει επικίνδυνα το βράδυ,

ξυπνάει η φωνή σου μέσα μου και με ρημάζει·

κι όταν η νύχτα όλες τις γλυκιές εικόνες διώχνει,

προβάλλει εντός μου η βρώμικη ομορφιά σου

και σβήνει από τα μάτια τη λάμψη του Θεού.

Και τότε δίνομαι στο έγκλημα της μοναξιάς,

που χρόνια τώρα μέσα μου το ετοιμάζω,

και πια δεν έχει ουράνιο φεγγοβόλημα,

δεν έχει πια παιδικές χορωδίες,

μονάχα μια προσπάθεια για σπασμούς,

νυχτερινά χαρτονομίσματα τσαλακωμένα.
πηγή

Ξένα γόνατα (1954)