Άννα Αχμάτοβα (Aнна Ахмaтова), «Ρέκβιεμ» (Απόσπασμα)

Έτσι κι αλλιώς θα ’ρθεις, γιατί όχι τούτη τη στιγμή:

Σε περιμένω, αδύνατο να επουλωθεί το τραύμα.

Όλα τα φώτα τα ’σβησα κι η πόρτα μου ανοιχτή,

να μπεις εσύ καθημερνός και σπάνιος ως θαύμα.

Όποια μορφή σ’ αρέσει πάρε για να ’ρθεις,

σαν βλήμα εισόρμησε και σκότωσέ με

ή μ’ ένα ζύγι ζύγωσε σαν έμπειρος ληστής

ή με του τύφου τον καπνό φαρμάκωσέ με.

Ή ως μύθος που ’χεις σοφιστεί και λες από καιρό

κι όλοι τον μάθαν πια μέχρι ναυτίας, μέχρι κόρου,

ώστε το μπλε πηλήκιο 3 στην αυλή να δω

κι από τον τρόμο του χλωμό τον θυρωρό μου.

Το ίδιο πια μου κάνει. Ο Γιενισέι κυλάει μες στον αφρό,

το πολικό τ’ αστέρι φέγγει μες στην αμφιλύκη

και την γαλάζια λάμψη των αγαπημένων μου ματιών

η τελευταία την καλύπτει φρίκη.

{Από τη συλλογή «ΡΕΚΒΙΕΜ», εκδ. Άγρα 2011}