Ντίνος Χριστιανόπουλος, «Αναστολή»

Ὅ,τι ονειρεύτηκα τόσα και τόσα βράδια,

ό,τι πεθύμησα με τόση αλλοφροσύνη,

ό,τι σχεδίασα με τόσο πυρετό,

μόλις σε δω, γλυκιά μου εξουθένωση,

στα μάτια και τα χείλη το αναστέλλω,

για μία στιγμή πιο απελπισμένη το αναβάλλω,

γιατί μονάχα όταν τα χέρια μου σε χάνουν,

η πονεμένη φαντασία μου σε κερδίζει.
~
Ξένα γόνατα (1954)