Αλεξάντερ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν (Aleksandr Pushkin), «Στην»

Θυμάμαι τη μοναδική στιγμή,

Μπροστά μου εμφανίστηκες εσύ,

Σαν πρόσκαιρη και φευγαλέα οπτασία,.

Σαν σύμβολο της ομορφιάς της πιο αγνής.

Μέσα στα βάσανα της άνελπης μελαγχολίας,

Μέσα στη ματαιότητα της αγωνίας,

Πολλές φορές ηχούσε η γλυκιά φωνή σου,

Κι ονειρευόμουν την αγγελική μορφή σου.

Περνούσαν χρόνια, και της ζωής η μπόρα

Διασκόρπισε τα όνειρα τ’ απατηλά κι ελπιδοφόρα,

Και ξέχασα και τη γλυκιά φωνή σου,

Και την αγγελική μορφή σου.

Στης εξορίας το σκοτάδι το απόμερο,

Οι μέρες μου κυλούσαν χωρίς να καρδιοχτυπώ,

Δίχως θεότητα και χωρίς μούσα,

Χωρίς να κλαίω, να γελώ και ν’ αγαπώ.

Μετά ήρθε το ξύπνημα

Και πάλιν εμφανίστηκες εσύ,

Σαν πρόσκαιρη και φευγαλέα οπτασία

Σαν σύμβολο της ομορφιάς της πιο αγνής.

Έγινε η καρδιά μου έξαλλη απ’ τη χαρά,

Και γι’ αυτήν εζωντανέψανε ξανά,

Και η θεότητα , και η αγάπη, και η ζωή

Με όλα της τα καλά και τα δεινά