(1).jpg)
.png)
Κύριε των ενοχών και των προκαταλήψεων.
Στιβαρέ εκδικητή.
Μισάνθρωπε.
Δε ξέρω γιατί απόψε έχω την ανάγκη να σου μιλήσω.
Ίσως… να’ ναι η μοναξιά…
…ίσως
η εγκατάλειψη…
Στιβαρέ εκδικητή.
Μισάνθρωπε.
Δε ξέρω γιατί απόψε έχω την ανάγκη να σου μιλήσω.
Ίσως… να’ ναι η μοναξιά…
…ίσως
η εγκατάλειψη…
ίσως πάλι τα χρόνια που με βαραίνουν όλο και περισσότερο την νύχτα…
Πάντως, πραγματικά θέλω να σου μιλήσω.
Να ξεκαθαρίσουμε –επιτέλους- κάποια πραγματάκια.
Και όχι∙ δε θα ρίξω όλες τις ευθύνες επάνω σου. Άλλα, όσες σου αναλογούν- θα τις καρπωθείς θες δε θες. Τ’ ακούς;
Είναι πιο εύκολο να μιλήσεις, καθώς το αλκοόλ τρέχει σταγόνα τη σταγόνα στο αίμα σου.
Αυτό το καυτό νέκταρ εξαφανίζει συστολές και συμπυκνώνει χρόνια.
Κι εσύ
– Κέρβερε Εαυτέ- να κρύβεσαι κάθε τόσο πίσω από ανάγκες.
Οι αναμνήσεις.
Τα τρία δευτερόλεπτα πριν ξεράσεις την κιτρινίλα στα παπούτσια του υποψήφιου
επιβήτορα.
Ο ψεύτικος οργασμός γεμάτος από αγάπη.
Ο αληθινός την ώρα του βιασμού.
Οι αναμοχλεύσεις των σχέσεων μέσα στο μετρό.
Ο γέρος στο απέναντι διαμέρισμα που ξύνει τ’ αρχίδια του.
Ο παπάς που γαμάει τον δεκαεξάχρονο ξάδερφο.
Οι μετανάστριες σκέψεις την στιγμή της εκσπερμάτισης.
Τα λεπτά.
Τα λεφτά.
Τα εκατομμύρια των άστρων που μας κοροϊδεύουν.
Τα δισεκατομμύρια των νεκρών αποστάσεων μέσα στο σκότος.
Οι φωνές.
Οι φοβίες.
Τα αυταρχικά ξεσπάσματα των πόλεων.
Οι εμπρησμοί.
Οι αλληλοεξαρτήσεις και τα παράγωγά τους.
Αυτός.
Τίποτε δε στήριξες με την ανωτερότητά σου. Τ’ άφησες όλα να φαγωθούν μέσα στην ίδια
τους την αντιξοότητα.
Ε λ ευ θ ε ρ ί α. Ε π ι λ ο γ έ ς.
Οι εύκολες δικαιολογίες να συγκινήσεις τα πρόβατα. Η σφαγή στην μορφή της ύψιστης φιλευσπλαχνίας σου. Υποκριτή!
Φοβάμαι.
Χαμένοι κόμποι, στο πλεχτό της τύχης, δένονται στον λαιμό μου. Πνίγομαι.
Πνίγομαι από την ίδια μου την ουσία.
Εξαφανίζομαι μέσα στο φαιό τοπίο των ενοχών.
Το φλεβώδες της τιμωρίας μου αιμορραγεί. Κάτι έσπασε μέσα στην αυτοκάθαρσή μου.
Υπερβολική δόση αναρχίας. Θάνατος με επιστροφή.
Φοβάμαι.
Φοβάμαι.
Τ’ ακούς;
Γαμώτο!
Τα φαντάσματα εγκλωβίστηκαν στο νου μου. Το λεπρό κλαψούρισμά τους μ’
αρρωσταίνει. Γαμώτο! Σκάστε επιτέλους!
Φοβάμαι…
Το χέρι του. Όμορφο όπως η αμαρτία. Το σώμα του. Η ίδια η αμαρτία.
Κι εσύ.
Μου έμαθες πως ό Έρωτας ένα έχει πάντα προορισμό. Το τέλος του.
Πως… ο εραστής μια πάντα έχει μορφή. Το τίποτα.
Πως…
Πως…
Πως…
Όλα εξαρτώνται από το υφαντό μιας θυμωμένης αράχνης.
Κι εσύ.
Ο θυμός που πάντα εξολοθρεύει.
Εξολοθρευτής.
Ναι. Αυτό είσαι. Μια αποκομμένη υποψία. Μια τιμωρία δίχως τέλος.
Ο θεός της άγνωστης οργής.
Αυτός είσαι.
Ξεπέρασέ το.
πηγή
Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος γεννήθηκε στο Καρπενήσι το 1989. Ασχολείται με τη δημοσιογραφία, την κριτική λογοτεχνίας και την ποίηση. Τίτλοι βιβλίων: Βαβέλ (εκδόσεις Anima, 2017). Εγώ το Χάος (εκδόσεις Καμβάς, 2019). Ακήρυχτος πόλεμος (εκδόσεις Δρόμων, 2021). Μισοφαγωμένο Μπισκότο (θεατρικό έργο=> play-ground.gr), ενώ συμμετείχε και στο συλλογικό έργο Γιατί με αφορά η τέχνη (εκδ. ἡδυέπεια, 2020).
Πάντως, πραγματικά θέλω να σου μιλήσω.
Να ξεκαθαρίσουμε –επιτέλους- κάποια πραγματάκια.
Και όχι∙ δε θα ρίξω όλες τις ευθύνες επάνω σου. Άλλα, όσες σου αναλογούν- θα τις καρπωθείς θες δε θες. Τ’ ακούς;
Είναι πιο εύκολο να μιλήσεις, καθώς το αλκοόλ τρέχει σταγόνα τη σταγόνα στο αίμα σου.
Αυτό το καυτό νέκταρ εξαφανίζει συστολές και συμπυκνώνει χρόνια.
Κι εσύ
– Κέρβερε Εαυτέ- να κρύβεσαι κάθε τόσο πίσω από ανάγκες.
Οι αναμνήσεις.
Τα τρία δευτερόλεπτα πριν ξεράσεις την κιτρινίλα στα παπούτσια του υποψήφιου
επιβήτορα.
Ο ψεύτικος οργασμός γεμάτος από αγάπη.
Ο αληθινός την ώρα του βιασμού.
Οι αναμοχλεύσεις των σχέσεων μέσα στο μετρό.
Ο γέρος στο απέναντι διαμέρισμα που ξύνει τ’ αρχίδια του.
Ο παπάς που γαμάει τον δεκαεξάχρονο ξάδερφο.
Οι μετανάστριες σκέψεις την στιγμή της εκσπερμάτισης.
Τα λεπτά.
Τα λεφτά.
Τα εκατομμύρια των άστρων που μας κοροϊδεύουν.
Τα δισεκατομμύρια των νεκρών αποστάσεων μέσα στο σκότος.
Οι φωνές.
Οι φοβίες.
Τα αυταρχικά ξεσπάσματα των πόλεων.
Οι εμπρησμοί.
Οι αλληλοεξαρτήσεις και τα παράγωγά τους.
Αυτός.
Τίποτε δε στήριξες με την ανωτερότητά σου. Τ’ άφησες όλα να φαγωθούν μέσα στην ίδια
τους την αντιξοότητα.
Ε λ ευ θ ε ρ ί α. Ε π ι λ ο γ έ ς.
Οι εύκολες δικαιολογίες να συγκινήσεις τα πρόβατα. Η σφαγή στην μορφή της ύψιστης φιλευσπλαχνίας σου. Υποκριτή!
Φοβάμαι.
Χαμένοι κόμποι, στο πλεχτό της τύχης, δένονται στον λαιμό μου. Πνίγομαι.
Πνίγομαι από την ίδια μου την ουσία.
Εξαφανίζομαι μέσα στο φαιό τοπίο των ενοχών.
Το φλεβώδες της τιμωρίας μου αιμορραγεί. Κάτι έσπασε μέσα στην αυτοκάθαρσή μου.
Υπερβολική δόση αναρχίας. Θάνατος με επιστροφή.
Φοβάμαι.
Φοβάμαι.
Τ’ ακούς;
Γαμώτο!
Τα φαντάσματα εγκλωβίστηκαν στο νου μου. Το λεπρό κλαψούρισμά τους μ’
αρρωσταίνει. Γαμώτο! Σκάστε επιτέλους!
Φοβάμαι…
Το χέρι του. Όμορφο όπως η αμαρτία. Το σώμα του. Η ίδια η αμαρτία.
Κι εσύ.
Μου έμαθες πως ό Έρωτας ένα έχει πάντα προορισμό. Το τέλος του.
Πως… ο εραστής μια πάντα έχει μορφή. Το τίποτα.
Πως…
Πως…
Πως…
Όλα εξαρτώνται από το υφαντό μιας θυμωμένης αράχνης.
Κι εσύ.
Ο θυμός που πάντα εξολοθρεύει.
Εξολοθρευτής.
Ναι. Αυτό είσαι. Μια αποκομμένη υποψία. Μια τιμωρία δίχως τέλος.
Ο θεός της άγνωστης οργής.
Αυτός είσαι.
Ξεπέρασέ το.
πηγή
Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος γεννήθηκε στο Καρπενήσι το 1989. Ασχολείται με τη δημοσιογραφία, την κριτική λογοτεχνίας και την ποίηση. Τίτλοι βιβλίων: Βαβέλ (εκδόσεις Anima, 2017). Εγώ το Χάος (εκδόσεις Καμβάς, 2019). Ακήρυχτος πόλεμος (εκδόσεις Δρόμων, 2021). Μισοφαγωμένο Μπισκότο (θεατρικό έργο=> play-ground.gr), ενώ συμμετείχε και στο συλλογικό έργο Γιατί με αφορά η τέχνη (εκδ. ἡδυέπεια, 2020).
