Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος, «…της σιωπής»

Ι.
κάποτε πίστεψα πως η εικόνα εκείνου του χεριού
που μαγκώνει–
των χειλιών που φτύναν –σα να’ ταν δόντια σαπισμένα-
τις όλο χνώτα λέξεις
κι έπειτα

την κραυγή
την κραυγή
που βγήκε στον δρόμο
πλήγωσε τον κόσμο
στην αγορά
πλήγωσε τα σκυλιά
τους πωλητές
τους πολίτες
το συνάλλαγμα

την κραυγή
που ποτέ της δεν έμαθε την ορθογραφία
και τα καλλιγραφικά των τρόπων
των διασυνδέσεων
των υποθέσεων και των (προ)υπολογισμών

πίστεψα κάποτε πως σαν εικόνα
εκείνη ακριβώς η εικόνα θα έβγαζε ρίζες
θα γινόταν δέντρο
θα έβγαζε κλαδιά
θα έβγαζε αγκάθια

εκείνη η εικόνα η αγκαθερή
θα γινόταν στεφάνι στον νου

κραυγή της κραυγής.

έπειτα έπαιξα με τα φύλλα
νοήματα στον άνεμο∙ χόρευαν∙
και νότες από τρομπέτες μεθυσμένες

έμαθα και γράμματα
σπούδασα στα σχολεία των διαθέσεων
και πήρα την ύπατη ειδικότητα:

της σιωπής.

ΙΙ.
κάποτε πίστεψα πως εκείνη ακριβώς η εικόνα
θα γινόταν δέντρο
θα έβγαζε κλαδιά
θα γινόταν αγχόνη

εκείνη η εικόνα
θα γινόταν μαύρο δέντρο
σαν τη σιωπή

ΙΙΙ.
κάποτε πίστεψα πως εκείνο το δέντρο
θα γινόταν σαν τη σιωπή

μαύρη αγχόνη

ΙV.
κάποτε πίστεψα πως εκείνη η εικόνα
θα γινόταν αγχόνη

μα έπειτα η αστραπή
έσπασε το μαύρο δέντρο
πηγή

Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος γεννήθηκε στο Καρπενήσι το 1989. Ασχολείται με τη δημοσιογραφία, την κριτική λογοτεχνίας και την ποίηση. Τίτλοι βιβλίων: Βαβέλ (εκδόσεις Anima, 2017). Εγώ το Χάος (εκδόσεις Καμβάς, 2019). Ακήρυχτος πόλεμος (εκδόσεις Δρόμων, 2021). Μισοφαγωμένο Μπισκότο (θεατρικό έργο=> play-ground.gr), ενώ συμμετείχε και στο συλλογικό έργο Γιατί με αφορά η τέχνη (εκδ. ἡδυέπεια, 2020).