(1).jpg)
.png)
Unknowable, as I am unknown to my guinea pigs:
how can I ‘love’ you?
how can I ‘love’ you?
Ο πατέρας του πατέρα μου αγαπούσε το ποτό.
Ο πατέρας μου όχι.
Εγώ ναι.
Σ’ αυτή τη γενεαλογία χρησιμοποιούμε την τέρτσα ρίμα
για να εξερευνήσουμε τους πάγους της κολάσεως
που καίνε.
Όταν μπαίνω στη μπανιέρα
το καυτό νερό στο δέρμα μου
μυρίζει παγωμένο, & τανάπαλιν.
Όταν χιονίζει
οι νιφάδες δε συμπεριφέρονται στο δέρμα
σαν να ’ταν ένα εμπόδιο.
Στο δέρμα οποιουδήποτε άλλου
οι νιφάδες στέκονται για λίγο˙
ύστερα κυλούν
εκατομμύρια τέλεια εξάγωνα κυλούν
από πλευρά σε πλευρά
κατεβαίνοντας το μπράτσο & τον πήχη
ώσπου φτάνουν τελικά στο χέρι
οπλίζοντάς το με μια φονική χιονόμπαλα.
Αντ’ αυτού, οι πόροι του πατέρα μου υποδέχονται
το χιόνι, το λευκό του σύμπαν ρέει καυτό
μέσα στις φλέβες του.
Υπό την επήρεια χιονιού
στον πατέρα μου αρέσει να μιλάει.
Το στόμα του
μισό τόξο, μισό χείλος
ρίχνει ένα βέλος ανά δέκα λεπτά.
Μια του φράση
μπορεί να πάρει ενίοτε έναν αιώνα.
Γιατί ο πατέρας μου ποτέ δεν είχε άνω χείλος.
Γιατί στη μάνα μου ποτέ δεν άρεσε
το γεγονός ότι ο πατέρας μου ποτέ δεν είχε άνω χείλος
& έτσι στη θέση του απέθεσε ένα τόξο
ξανθό & ακανθώδες.
Το να το κρατάει ακόμη εκεί
το να το λαδώνει, φροντίζει, καλλωπίζει
είναι ο τρόπος του πατέρα μου να πει
σ’ αγαπώ.
Αν αφήσει γένια τριγύρω
είναι ο τρόπος του να πει
χρειάζομαι χώρο.
Χώρος είναι αυτό που κάποτε όλοι χρειαζόμαστε
μαζί με χρόνο μέσα του.
Μα περιστοιχισμένος από τόση
σιωπή, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας θεός.
& έπειτα, δεν ξέρω καν αν ζει
άρα θα μπορούσε να είναι ο πατέρας του Σρέντιγκερ.
Όχι.
Είναι ο δικός μου πατέρας.
Είσαι ο δικός μου πατέρας;
Ναι.
Τόσο που πίνεις μου θυμίζεις
τον δικό μου πατέρα.
Ναι.
& εμένα επίσης.
ΟΚ.
Τώρα θέλω να καθίσεις
ακίνητος εκεί
μ’ αυτό το μήλο πάνω στο κεφάλι σου.
Ο πατέρας μου όχι.
Εγώ ναι.
Σ’ αυτή τη γενεαλογία χρησιμοποιούμε την τέρτσα ρίμα
για να εξερευνήσουμε τους πάγους της κολάσεως
που καίνε.
Όταν μπαίνω στη μπανιέρα
το καυτό νερό στο δέρμα μου
μυρίζει παγωμένο, & τανάπαλιν.
Όταν χιονίζει
οι νιφάδες δε συμπεριφέρονται στο δέρμα
σαν να ’ταν ένα εμπόδιο.
Στο δέρμα οποιουδήποτε άλλου
οι νιφάδες στέκονται για λίγο˙
ύστερα κυλούν
εκατομμύρια τέλεια εξάγωνα κυλούν
από πλευρά σε πλευρά
κατεβαίνοντας το μπράτσο & τον πήχη
ώσπου φτάνουν τελικά στο χέρι
οπλίζοντάς το με μια φονική χιονόμπαλα.
Αντ’ αυτού, οι πόροι του πατέρα μου υποδέχονται
το χιόνι, το λευκό του σύμπαν ρέει καυτό
μέσα στις φλέβες του.
Υπό την επήρεια χιονιού
στον πατέρα μου αρέσει να μιλάει.
Το στόμα του
μισό τόξο, μισό χείλος
ρίχνει ένα βέλος ανά δέκα λεπτά.
Μια του φράση
μπορεί να πάρει ενίοτε έναν αιώνα.
Γιατί ο πατέρας μου ποτέ δεν είχε άνω χείλος.
Γιατί στη μάνα μου ποτέ δεν άρεσε
το γεγονός ότι ο πατέρας μου ποτέ δεν είχε άνω χείλος
& έτσι στη θέση του απέθεσε ένα τόξο
ξανθό & ακανθώδες.
Το να το κρατάει ακόμη εκεί
το να το λαδώνει, φροντίζει, καλλωπίζει
είναι ο τρόπος του πατέρα μου να πει
σ’ αγαπώ.
Αν αφήσει γένια τριγύρω
είναι ο τρόπος του να πει
χρειάζομαι χώρο.
Χώρος είναι αυτό που κάποτε όλοι χρειαζόμαστε
μαζί με χρόνο μέσα του.
Μα περιστοιχισμένος από τόση
σιωπή, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας θεός.
& έπειτα, δεν ξέρω καν αν ζει
άρα θα μπορούσε να είναι ο πατέρας του Σρέντιγκερ.
Όχι.
Είναι ο δικός μου πατέρας.
Είσαι ο δικός μου πατέρας;
Ναι.
Τόσο που πίνεις μου θυμίζεις
τον δικό μου πατέρα.
Ναι.
& εμένα επίσης.
ΟΚ.
Τώρα θέλω να καθίσεις
ακίνητος εκεί
μ’ αυτό το μήλο πάνω στο κεφάλι σου.
πηγή
Ο Χάρης Γαρουνιάτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987. Ποιήματα και μεταφράσεις του έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και διαδικτυακά περιοδικά. Από τις εκδόσεις Αντίποδες κυκλοφορεί η πρώτη του ποιητική συλλογή, Ροσινιόλ (2019).
Ο Χάρης Γαρουνιάτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987. Ποιήματα και μεταφράσεις του έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και διαδικτυακά περιοδικά. Από τις εκδόσεις Αντίποδες κυκλοφορεί η πρώτη του ποιητική συλλογή, Ροσινιόλ (2019).
ΕΔΩ ο ποιητής απαγγέλει το ποίημα "Ψίθυροι ενός επαναλαμβανομένου εφιάλτη" από τη συλλογή
Η ιστοσελίδα του ποιητή-μεταφραστή
Η ιστοσελίδα του ποιητή-μεταφραστή
