Μήπως δεν πλάθει ο φόβος μόνο
εντός μίας στιγμής
τον ταχύτερο δρομέα;
Και δεν δίνει ο φόβος μόνο
επί ξυρού ακμής
την ευφυιέστερη ιδέα;
Κι αν δεν έχουν αποσυντεθεί
ακόμη τα έθνη τα σημερινά
(βλέπε Σπάρτακο, Βαστίλη,
βλέπε Οκτώβρη του 17)
τούτο δεν είν' απλά επειδή
αυτός μόνον τα κυβερνά;
Πόσο χρήσιμος ο φόβος να μη χάσεις τη δουλειά σου:
σε κρατάει κάθε μέρα έναν υπάλληλο σωστό
-γιατί τρέμεις τη στιγμή που στο δρόμο θα σ' αδειάζουν...
Αλίμονο, ο καημένος, δίχως φόβο ζω.
Πόσο χρήσιμος ο φόβος ότι θ' απομείνεις μόνος:
και στο ταίρι και στους φίλους σε κρατά σκυλί πιστό
-γιατί δίχως ενδιαφέροντα είν' αβάσταχτος ο χρόνος...
Αλίμονο, ο καημένος, δίχως φόβο ζω.
Πόσο χρήσιμος ο φόβος μη σε πιάσει η Αστυνομία:
σε κρατάει σ' έναν λήθαργο ασφάλειας ενός ζώου
-που δεν πρέπει να βιώσει ούτε ταραχή ούτε βία...
Αλίμονο, ο καημένος, δίχως φόβο ζω.
Ο φόβος μην το DNA σου δεν θα επιβιώσει:
αυτός είναι που σπρώχνει στην αναπαραγωγή
και σου δίνει παιδιά, βάσανα σε μιαν ισόβια δόση...
Αλίμονο, ούτε αυτός ο φόβος με οδηγεί.
Πόσο χρήσιμος στο ήθος και ο φόβος του θανάτου:
συν τοις άλλοις, παραδέξου το όσο κι αν φανεί χαζό,
σε τί τόπους θα διαβείς για πάντα από το μνήμα κάτω;
Αλίμονο, γνωρίζω... Και δίχως φόβο ζω.
Δε φοβάμαι ούτε το κράτος σαν θα γίνει όλο ρημάδι,
δε φοβάμαι ούτε διαρρήκτη ούτε οπλισμένο εχθρό.
Να σου πώ; Φοβάμαι μοναχά μήπως απόψε βράδυ
δεν προλάβω το μπουκάλι όλο να πιω.
εντός μίας στιγμής
τον ταχύτερο δρομέα;
Και δεν δίνει ο φόβος μόνο
επί ξυρού ακμής
την ευφυιέστερη ιδέα;
Κι αν δεν έχουν αποσυντεθεί
ακόμη τα έθνη τα σημερινά
(βλέπε Σπάρτακο, Βαστίλη,
βλέπε Οκτώβρη του 17)
τούτο δεν είν' απλά επειδή
αυτός μόνον τα κυβερνά;
Πόσο χρήσιμος ο φόβος να μη χάσεις τη δουλειά σου:
σε κρατάει κάθε μέρα έναν υπάλληλο σωστό
-γιατί τρέμεις τη στιγμή που στο δρόμο θα σ' αδειάζουν...
Αλίμονο, ο καημένος, δίχως φόβο ζω.
Πόσο χρήσιμος ο φόβος ότι θ' απομείνεις μόνος:
και στο ταίρι και στους φίλους σε κρατά σκυλί πιστό
-γιατί δίχως ενδιαφέροντα είν' αβάσταχτος ο χρόνος...
Αλίμονο, ο καημένος, δίχως φόβο ζω.
Πόσο χρήσιμος ο φόβος μη σε πιάσει η Αστυνομία:
σε κρατάει σ' έναν λήθαργο ασφάλειας ενός ζώου
-που δεν πρέπει να βιώσει ούτε ταραχή ούτε βία...
Αλίμονο, ο καημένος, δίχως φόβο ζω.
Ο φόβος μην το DNA σου δεν θα επιβιώσει:
αυτός είναι που σπρώχνει στην αναπαραγωγή
και σου δίνει παιδιά, βάσανα σε μιαν ισόβια δόση...
Αλίμονο, ούτε αυτός ο φόβος με οδηγεί.
Πόσο χρήσιμος στο ήθος και ο φόβος του θανάτου:
συν τοις άλλοις, παραδέξου το όσο κι αν φανεί χαζό,
σε τί τόπους θα διαβείς για πάντα από το μνήμα κάτω;
Αλίμονο, γνωρίζω... Και δίχως φόβο ζω.
Δε φοβάμαι ούτε το κράτος σαν θα γίνει όλο ρημάδι,
δε φοβάμαι ούτε διαρρήκτη ούτε οπλισμένο εχθρό.
Να σου πώ; Φοβάμαι μοναχά μήπως απόψε βράδυ
δεν προλάβω το μπουκάλι όλο να πιω.
Ο Αργύρης Ωρίωνα Χριστομάγνος γεννήθηκε το 1980 στα Καλάβρυτα. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές "Limited Edition MMXVII aD." από τις Εκδόσεις Ελίκρανον (2017), "2ος Νόμος" από τις Εκδόσεις Andy's (2018), "Οι Νέοι Θεοί" από Ελίκρανον (2020), "The Songs Of Soul Invictus" από τις Εκδόσεις της Amazon (2020), "Και Άλλες Σκανταλιές" από Ελίκρανον (2021) και ένα πεζό, το "Μεταλιθικό Μανιφέστο" από Ελίκρανον (2020), μεταφρασμένο και στα Αγγλικά (εκδ. Amazon). To 2020 τιμήθηκε με βραβείο σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό για το ποίημα "Οι Περήφανοι, Οι Λίγοι, Οι Δυνατοί". Παραμένοντας πιστός και φανατικός χεβυμεταλλάς, από το 1998 ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
