Απόψε σε συντρόφεψαν πλήθος παιδιά
πεθαμένα στον τοκετό.
Τραγουδούσαν το μικροσκοπικό θέλημα
του ανθρώπου
τ’ αλατόμητα βουνά
τ’ αγεώργητα χωράφια
τα δάση τ’ αξύλευτα.
Έλεγαν πως κι ο Θεός είν’ εργένης.
Ύστερα ξύπνησες ευτυχισμένος
Στο ταχυδρομείο η χοντρή υπάλληλος
ζύγισε το γράμμα σου.
Τα ‘γραψες όλα:
Για το φιάσκο των εντόμων
τα καθολικά βατράχια της αγιασματοδόχης
τις γνωριμιές με τις μύγες του πένθους
τι συνομιλίες με τα ακατοίκητα ονόματα.
Προσευχήθηκες: Ω Χριστέ μου πριν γεράσω
δόσμου νου να σε διαβάσω.
Η Αγία Μελάνη
σου ανάγγειλε πως κάποιος είχε αποστηθίσει
επιτέλους
ένα σου στίχο.
Ξαναζεί ο τρισθενής σίδηρος
και το θετικό φορτίο των δακρύων.
Μακριά αρχίζει η επιχείρηση “Αρετή”
στα περίχωρα της ακολασίας.
Μου λες: Αγαπώ τους γέρους και τα παιδιά
και μ’ αρέσει να μιλώ με τους πεθαμένους.
Δείχτης του βαθμού οξειδώσεως.
Η Αγία Μελάνη
επωμίζεται την επίσκεψη των ονομάτων
και γαληνεύει τα στρεβλωμένα μέλη
των προγόνων μέσα μας.
Ο Κύριος του αμπελώνα φθάνει.
Κι οι γιοί του νυμφώνα.
Σαν να κάηκε ξαφνικά η ασφάλεια
του μυαλού σου.
“τα ξυνά ρόγδια ας τα τρώγουσιν οι χολερικοί
εις το ύστερον της τραπέζης
διατί σβύνουσιν την χολήν θαυμασιώτατα
ομοίως και οι άρρωστοι
ας τα τρώγουν
διατί αυτά δεν αφήνουσι τους χυμούς
ν ανέβουν εις τον εγκέφαλον.
Παύουσι την δίψαν
και ωφελούσι το σκότι και τα εντόσθια.
Τα δε γλυκά ωφελούσι εις τον βήχαν,
αυξάνουσι και σαρκικάς επιθυμίας
διατί είναι θερμότατατα…”
Του είπα πως το επόμενο ποίημά μου
θα είναι ένα συνοπτικό βοήθημα
για την επιστήμη των βράχων.
Μιλάς για την δυναμική πλευρά της ελπίδας
καθώς ο ύπνος σε αγγίζει
στον δεξιό λοβό της ψυχής..
Όμως πάρε με μακριά
από τούτους τους εύθραυστους παλαιστές
με τα εύρωστα όνειρα.
~
ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΜΟΥΝΤΕΣ (1935-2000), Πρώτη δημοσίευση: ΕΥΘΥΝΗ. Φυλλάδιο νεοελληνικού προβληματισμού. Τεύχος 42, Ιούνιος 1975
πεθαμένα στον τοκετό.
Τραγουδούσαν το μικροσκοπικό θέλημα
του ανθρώπου
τ’ αλατόμητα βουνά
τ’ αγεώργητα χωράφια
τα δάση τ’ αξύλευτα.
Έλεγαν πως κι ο Θεός είν’ εργένης.
Ύστερα ξύπνησες ευτυχισμένος
Στο ταχυδρομείο η χοντρή υπάλληλος
ζύγισε το γράμμα σου.
Τα ‘γραψες όλα:
Για το φιάσκο των εντόμων
τα καθολικά βατράχια της αγιασματοδόχης
τις γνωριμιές με τις μύγες του πένθους
τι συνομιλίες με τα ακατοίκητα ονόματα.
Προσευχήθηκες: Ω Χριστέ μου πριν γεράσω
δόσμου νου να σε διαβάσω.
Η Αγία Μελάνη
σου ανάγγειλε πως κάποιος είχε αποστηθίσει
επιτέλους
ένα σου στίχο.
Ξαναζεί ο τρισθενής σίδηρος
και το θετικό φορτίο των δακρύων.
Μακριά αρχίζει η επιχείρηση “Αρετή”
στα περίχωρα της ακολασίας.
Μου λες: Αγαπώ τους γέρους και τα παιδιά
και μ’ αρέσει να μιλώ με τους πεθαμένους.
Δείχτης του βαθμού οξειδώσεως.
Η Αγία Μελάνη
επωμίζεται την επίσκεψη των ονομάτων
και γαληνεύει τα στρεβλωμένα μέλη
των προγόνων μέσα μας.
Ο Κύριος του αμπελώνα φθάνει.
Κι οι γιοί του νυμφώνα.
Σαν να κάηκε ξαφνικά η ασφάλεια
του μυαλού σου.
“τα ξυνά ρόγδια ας τα τρώγουσιν οι χολερικοί
εις το ύστερον της τραπέζης
διατί σβύνουσιν την χολήν θαυμασιώτατα
ομοίως και οι άρρωστοι
ας τα τρώγουν
διατί αυτά δεν αφήνουσι τους χυμούς
ν ανέβουν εις τον εγκέφαλον.
Παύουσι την δίψαν
και ωφελούσι το σκότι και τα εντόσθια.
Τα δε γλυκά ωφελούσι εις τον βήχαν,
αυξάνουσι και σαρκικάς επιθυμίας
διατί είναι θερμότατατα…”
Του είπα πως το επόμενο ποίημά μου
θα είναι ένα συνοπτικό βοήθημα
για την επιστήμη των βράχων.
Μιλάς για την δυναμική πλευρά της ελπίδας
καθώς ο ύπνος σε αγγίζει
στον δεξιό λοβό της ψυχής..
Όμως πάρε με μακριά
από τούτους τους εύθραυστους παλαιστές
με τα εύρωστα όνειρα.
~
ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΜΟΥΝΤΕΣ (1935-2000), Πρώτη δημοσίευση: ΕΥΘΥΝΗ. Φυλλάδιο νεοελληνικού προβληματισμού. Τεύχος 42, Ιούνιος 1975
Ευχαριστώ την κ. Αγγελική Κ. που μου έστειλε το ποίημα
Ο Ματθαίος Μουντές γεννήθηκε στη Χίο το 1935. Σπούδασε Θεολογία και από το 1961 εργάστηκε στην Αθήνα, στην ιδιωτική εκπαίδευση. Το 1959, φοιτητής ακόμη, άρχισε να δουλεύει στο ραδιόφωνο. Έκανε πολλές εκπομπές με θέματα βιβλικά, λαογραφικά και λογοτεχνικά. Από τις πιο γνωστές εκπομπές του ήταν αυτή με τον τίτλο «Αιγαίο, ρίζα και διάρκεια», που κράτησε έντεκα σχεδόν χρόνια. Κατά καιρούς συνεργάστηκε και με την τηλεόραση. Το 1963 τιμήθηκε με το βραβείο της Ομάδας των Δώδεκα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και της Εταιρείας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, καθώς και του Ανοιχτού Θεάτρου του Γιώργου Μιχαηλίδη, και είχε συνεργαστεί με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Πέθανε το 2000.
Τίτλοι βιβλίων: Παρακαταθήκη (1957). Ισόπεδος διάβασις (Φέξης, 1963). Η αντοχή των υλικών (α´ έκδοση Ίκαρος, 1971, και β´ έκδοση Καστανιώτης, 1983). Τα αντίποινα (Εστία, 1982). Νηπιοβαπτισμός (Καστανιώτης, 1992). Η αντοχή της ποίησης (Πρώτη Ύλη, 2020 /ανθολόγιο από την ποιητική του παραγωγή που καλύπτει σαράντα χρόνια (1957-1997)).
Ο Ματθαίος Μουντές γεννήθηκε στη Χίο το 1935. Σπούδασε Θεολογία και από το 1961 εργάστηκε στην Αθήνα, στην ιδιωτική εκπαίδευση. Το 1959, φοιτητής ακόμη, άρχισε να δουλεύει στο ραδιόφωνο. Έκανε πολλές εκπομπές με θέματα βιβλικά, λαογραφικά και λογοτεχνικά. Από τις πιο γνωστές εκπομπές του ήταν αυτή με τον τίτλο «Αιγαίο, ρίζα και διάρκεια», που κράτησε έντεκα σχεδόν χρόνια. Κατά καιρούς συνεργάστηκε και με την τηλεόραση. Το 1963 τιμήθηκε με το βραβείο της Ομάδας των Δώδεκα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και της Εταιρείας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, καθώς και του Ανοιχτού Θεάτρου του Γιώργου Μιχαηλίδη, και είχε συνεργαστεί με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Πέθανε το 2000.
Τίτλοι βιβλίων: Παρακαταθήκη (1957). Ισόπεδος διάβασις (Φέξης, 1963). Η αντοχή των υλικών (α´ έκδοση Ίκαρος, 1971, και β´ έκδοση Καστανιώτης, 1983). Τα αντίποινα (Εστία, 1982). Νηπιοβαπτισμός (Καστανιώτης, 1992). Η αντοχή της ποίησης (Πρώτη Ύλη, 2020 /ανθολόγιο από την ποιητική του παραγωγή που καλύπτει σαράντα χρόνια (1957-1997)).