Όλοι οι άνθρωποι αξίζουν καλοκοίταγμα.
Οι μοίρες τους, των πλανητών οι ιστορίες.
Δεν υπάρχουν πλανήτες που να μοιάζουν,
και ο καθένας έχει ιδιαίτερες πορείες.
Εάν όμως κάποιος απαρατήρητος ζούσε
και αυτήν την αφάνεια αγαπούσε,
ήταν ενδιαφέρον άτομο μεταξύ των θνητών
με την ίδια τη μη ενδιαφερότητα του ων.
Ο καθένας με δική του οικουμένη μυστική.
Και μες σ’ αυτόν τον κόσμο έχει την στιγμή θεϊκή,
και μες σ’ αυτόν τον κόσμο έχει την ώρα τρομερή,
αλλά όλα αυτά ο ζόφος αφαιρεί.
Όταν ο άνθρωπος πεθαίνει,
η μοναδική του φωνή βουβαίνει,
φεύγει το πρώτο φιλί, και ο πρώτος θρήνος…
Όλα αυτά μαζί του παίρνει εκείνος.
Ναι, απομένουν γέφυρες και βιβλία,
ζωγράφων πίνακες και πλοία,
ναι, μένουν έργα και σκέψεις,
αλλά λίγο-πολύ θα ορφανέψεις!
Τέτοιοι είναι των σκληρών παιγνιδιών οι νόμοι.
Όχι οι άνθρωποι πεθαίνουν, αλλά κόσμοι.
τους ανθρώπους θυμόμαστε γήινους και αμαρτωλούς,
και τι στην ουσία εμείς γνωρίζαμε για αυτούς;
Τι ξέρουμε για τον αδελφό, για την αδελφή στοργική,
και τι γνωρίζουμε για την αγάπη μας, την μοναδική;
Ακόμη και αν την μητέρα μας θα αναφέρουμε,
γνωρίζοντας για αυτήν τα πάντα, τίποτα δεν ξέρουμε.
Φεύγουν οι άνθρωποι… Δεν πρόκειται να επιστραφούν.
Οι μυστικοί τους κόσμοι δε θα αναγεννηθούν.
Και κάθε φορά θέλω ξανά και ξανά,
από αυτήν την μη επιστροφή να ουρλιάζω σιγανά.
~
Μετάφραση: Γιώργος Σοϊλεμεζίδης
πηγή
Οι μοίρες τους, των πλανητών οι ιστορίες.
Δεν υπάρχουν πλανήτες που να μοιάζουν,
και ο καθένας έχει ιδιαίτερες πορείες.
Εάν όμως κάποιος απαρατήρητος ζούσε
και αυτήν την αφάνεια αγαπούσε,
ήταν ενδιαφέρον άτομο μεταξύ των θνητών
με την ίδια τη μη ενδιαφερότητα του ων.
Ο καθένας με δική του οικουμένη μυστική.
Και μες σ’ αυτόν τον κόσμο έχει την στιγμή θεϊκή,
και μες σ’ αυτόν τον κόσμο έχει την ώρα τρομερή,
αλλά όλα αυτά ο ζόφος αφαιρεί.
Όταν ο άνθρωπος πεθαίνει,
η μοναδική του φωνή βουβαίνει,
φεύγει το πρώτο φιλί, και ο πρώτος θρήνος…
Όλα αυτά μαζί του παίρνει εκείνος.
Ναι, απομένουν γέφυρες και βιβλία,
ζωγράφων πίνακες και πλοία,
ναι, μένουν έργα και σκέψεις,
αλλά λίγο-πολύ θα ορφανέψεις!
Τέτοιοι είναι των σκληρών παιγνιδιών οι νόμοι.
Όχι οι άνθρωποι πεθαίνουν, αλλά κόσμοι.
τους ανθρώπους θυμόμαστε γήινους και αμαρτωλούς,
και τι στην ουσία εμείς γνωρίζαμε για αυτούς;
Τι ξέρουμε για τον αδελφό, για την αδελφή στοργική,
και τι γνωρίζουμε για την αγάπη μας, την μοναδική;
Ακόμη και αν την μητέρα μας θα αναφέρουμε,
γνωρίζοντας για αυτήν τα πάντα, τίποτα δεν ξέρουμε.
Φεύγουν οι άνθρωποι… Δεν πρόκειται να επιστραφούν.
Οι μυστικοί τους κόσμοι δε θα αναγεννηθούν.
Και κάθε φορά θέλω ξανά και ξανά,
από αυτήν την μη επιστροφή να ουρλιάζω σιγανά.
~
Μετάφραση: Γιώργος Σοϊλεμεζίδης
πηγή
Ρώσος ποιητής, πεζογράφος, σεναριογράφος, δοκιμιογράφος και σκηνοθέτης, γεννημένος το 1932 στην πόλη Ζιμά της Σιβηρίας. Το πρώτο του ποίημα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ”Σοβιετικός Αθλητισμός” το 1949, ενώ η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο ”Ανιχνευτές του μέλλοντος” κυκλοφόρησε το 1952, δημιουργώντας τόσο μεγάλη αίσθηση στα ρωσικά γράμματα, που είχε ως συνέπεια να γίνει αμέσως δεκτός στο Ινστιτούτο Λογοτεχνίας ”Μαξίμ Γκόρκι”, όπως και στην Ένωση Σοβιετικών Συγγραφέων. Ακολούθησαν αρκετές πετυχημένες ποιητικές συλλογές (Τρίτο χιόνι, Υπόσχεση, Το μήλο, Τρυφερότητα κ.α.) που τον ανέδειξαν σε μια απ’ τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες της ποίησης της εποχής της αποσταλινοποίησης. Το 1961 έγραψε το πιο γνωστό του ποίημα, το Μπάμπι Γιαρ που αναφέρεται στη σφαγή των εβραίων του Κιέβου από τους Ναζί τον Σεπτέμβριο του 1941. Η γραφή του διαθέτει εν γένει τις αρετές της απλότητας και της αμεσότητας, ενώ το συνολικό του έργο χαρακτηρίζει μεγάλη υφολογική και θεματολογική ποικιλία. Του ανήκει η πατρότητα της γνωστής φράσης: ”Ο ποιητής στη Ρωσία, είναι κάτι περισσότερο από ποιητής”. Το 1991 μετανάστευσε στις ΗΠΑ, όπου και απεβίωσε το 2017.
